Poreklo12

Hrvat Rački, Rus Nestor i Poljak Surovjecki potvrdili su da su Srbi, Vendi,
prastanovnici Evrope od početka istorijske ere. Ne zna se sa sigurnošću koliko hiljada
godina su postojali u Indiji pre seoba, a na današnjim terenima su preko tri hiljade
godina.Čeh Dalimil je pisao: "Srbi su došli iz Azije, nastanili su Balkansko
poluostrvo uz more pa sve do Rima". Šafarikčak nalazi Srbe u našim krajevima pre
pet hiljada godina, znači tri hiljade godina pre Hristova roñenja. On kaže da su Srbi u
ove krajeve došli 1.600 godina pre pojave Srba u Severnoj Evropi, a Mavro Orbini
kaže da su došli iz Skandinavije 1460 godina pre Hristova roñenja.

Poznato je da su srpske vojvode ratovale sa Aleksandrom Velikim, da su predvodili
Atiline Hune ka Rimu, ačetiri stotine godina davali su najbolje vojskovoñe turcima
(Mahmud Paša Sokolović, Sulejman Paša, Omer Paša Latas). Srpska slabost je što su
pitom i pomirljiv narod i lako se asimiliraju. Šafarik Srbe tretira kao južne evropljane.
On kaže da su Srbi došli iz Indije, preko južne Azije, zaposeli Malu Aziju i Balkansko
poluostrvo još tri hiljade godina pre Hristova roñenja. Kasnije dolazi do njihovog
pomeranja do Rima, pa Lombardije i zatim u predele sadašnjih slovenskih zemalja.
Njihovo desno krilo nastanilo se preko Save i Dunava u Dačiji i Panoniji. Ovim
Srbima, mnogo kasnije dolaze Srbi sa severa od Baltika i Labe. Po Bonfiniju do
pomeranja severnih Srba ka jugu došlo je usled njihovog potiskivanja od strane
skandinavskih naroda. Dolaskom na Balkan oni su se sjedinili sa svojim
sunarodnicima. Otuda je i Grk Halkokondil za Srbe rekao da su najstariji i najveći
narod na svetu. Mavro Orbini takoñe spominje da su Srbi gospodarili Azijom.

Srbi su na Balkanu primali hrišćanstvo još u doba Hristovo direktno od Svetog Pavla.
Rosijskij Sinopsis citira da je Sveti Pavle poslao svoga učenika Andronika u Panoniju
i Ilirik da krsti Slovene, a to su bili potonji Srbi. Srpski istoričari vladika Ružičić,
Milojević i Srećković dokazuju da su te Srbe pokrstavali direktni Hristovi apostoli
Pavle, Timotije, Andreja, Luka i Tadija, da su osnovali Panonsku episkopiju, a
panonski episkop učestovao je na prvom saboru u prvom veku u Sirmijumu. To je bio
lično Andronik učenik Svetog Pavla. Zato ruski letopisac Nestor piše da su Srbi seleći
se u sedmom veku iz Bojke u Ugarsku, Srbiju, Makedoniju, Bosnu i Hercegovinu,
Dalmaciju, Crnu Goru i Albaniju, došli ne u novu već u staru postojbinu, odakle su ih
nekada potisnuli Kelti i Rimljani. Godine 520. prve godine vladavine Justinijanove,
sto hiljada ratnika Sabira priključilo se Grcima. Savremenik iz tog perioda Menadar
zapisao je da su ti Srbi u prvoj polovini šestoga veka pokorili celu Grčku i Tesaliju.
Istoričari se slažu da su Srbi izmeñu šestog i sedmog veka "Sloveni" pokorili Grčku,
Makedoniju, Epir i Albaniju. Iz tog doba svedoče imena mesta i reka, u Makedoniji:
Srpčište, Srbovo, Srbica, Srbinovo, Srbince, Srbljani i u Grčkoj: Srbinovo, Bosna,
Njeguši, Bistrica, Bojka. U doba cara Konstantina Porfirogeneta u Solunskoj Srbiji

25-----------



(južna Makedonija) nalazio se grad Serblia (sada Servia) koji su Rimljani zvali Serblia
Inferior. Svoju samostalnost izgubili su 1018. godine odakle su Srbi posli sa Srbima iz
Ilirije i Dalmacije, sa kojima su stvorili drugu Srbiju. Ova država je ojačala u 10. veku
pod vlašću velikog županaČaslava. Posle njega na vlast dolaze Vojislav, Bodin pa
Nemanja, koji su obnovili srpsko kraljevstvo, a o njima dovoljno pise savremena
istorija.

Srbi koji su došli u Dalmatinske krajeve u petom veku sa Hunima zatekli su tamo
Srbe starosedeoce. Ti Srbi starosedeoci u Boki, Dalmaciji i Albaniji porušili su grčke i
rimske gradove i izgradili svoje. Tako su porušili Epidaurus i na njegovim ruševinama
podigli Dubrovnik. Vizantijsko carstvo ponovo osvaja Dubrovnik u devetom veku ali
ga srpski kraljevi Pavlimir i Bodin vraćaju i nakon toga u gradu izgrade tvrñavu
Lovrijenac. Osnivačem Dubrovnika smatra se Ostroilo.

Tokom 630. godine nove ere dolazi do seobe iza Karpata, a 632. godine Srbi iz Bojke
masovno krenu na jug. Na putu umre njihov knez i njegova dva sina povedu gotovo
sve Srbe iz Bele Srbije. Polovina plemena doñe u krajeve koje su Srbi već
nastanjivali, dok se druga polovina zaustavi sa Srbima u predelima Podravine i
Posavine, gde osnovase poslednju Belu Srbiju (današnji Srem i Slavonija). Novija
istorija ove seobe tretira kao prve i najveće, mada su to u istinu bile poslednje i znatno
manje od prethodnih seoba. Posle ovih imamo još jedino seobe Srba pod županom
Zarijem Pribisavljevićem preko Save i Une u predele Zrmanje, Velebita i Jadranskog
mora. Od tada su Srbi starosedeoci u Lici, Baniji, Krbavi i Dalmaciji. Rus Gilferding
pisao je da je Srbija imala više oblasti, sadašnju Srbiju, sa Bosnom, istočno i južno od
Hrvata, Neretvanska sa Dubrovnikom, Travunijom, Konavljem i Zetom. A Konstantin
Porfirogenit navodi da Hrvatska počinje od reke Cetine i prostire se uz more do Istre.
Šafarik i Miloš Milojević, inače ništa ne veruju Porfirogenitu, pošto je mnoge stvari o
Srbima izmislio, služio se neistinama, a srpski kao jezik nije uopšte poznavao. Stari
srpski istoričar Rajić piše: "Tadanja Srbija obuhvatala je istočnu Dalmaciju, Bosnu,
Hercegovinu, Sadašnju Srbiju, Crnu Goru i Dubrovnik sa jadranskim ostrvima.
O kulturi starodrevnih Srba

Pisani tragovi o Srbima iz Indije datiraju od pet do sest hiljada godina, a u Evropi od
preko tri hiljade godina. Rus Moraskin je pisao da su Srbi još u svom indijskom
kraljevstvu bili na najvišem stepenu prosvete i obrazovanosti, za to doba. Takoñe su
Kinezi zapisali da su Srbi napredovali u prosveti i da je njihov car Tanča još tada
izdavao zakone. Grčko-rimski istoričar Strabon kaže za Srbe iz Kaspijske Serbanije da
su trgovali još od dolaska iz Indije i da su na odeći nosili zlato. Gilferding za Baltičke
Srbe kaže da su imali velike gradove, sa razvijenom umetnošću, zanatstvom i
trgovinom,čime su zadivljavali druge narode. Mavro Orbini navodi da su Baltički
Srbi u politici imali izvrsne zakone i pohvalne običaje. Srpski istoričari Kovacević i
Jovanović zapisali su da su ti pradavni Srbi upotrebljavali železo, bakar, olovo, srebro

26-------------



i zlato. Jirgen Španut je u svojim studijama zapisao da su na Sinajskom poluostrvu još
4.000 godina pre n.e. postojali rudnici bakra "Timna" na oko 60 kvadratnih kilometara
sa oko 5.000 podzemnih tunela i da su u tim rudnicima pronañeni natpisi, kako on
kaže na "filističkom" pismu, što je identifikovano kao pismo kojim su se služili Srbi.
A Rački piše da su kod Srba pre 2.500 godina bila razvijena zemljoradnja i trgovina
žitom, te da su bili vešte zanatlije, rudari, dobri graditelji brodova i poznavali su
staklo. Srećković piše da su Srbi u Solunskoj Srbiji negovali svoju pismenost i na svoj
jezik preveli svete knjige. On takoñe kaže da su Neretvljani bili najbolji trgovci i da su
imali jaču flotu od Mletačke. Slično je tvrdio i sam Julije Cezar u svoje vreme. Imali
sučak svoje tkanine, koje su izvozili i koje su bile veoma cenjene u Carigradu. I
konačno, akademik Stojan Novaković tvrdi da postoje dokazi da je u Srbiji već u
desetom veku postojao snažan književni pokret, u Zeti i Raškoj, na kojim temeljima je
izgrañena prosveta, književnost i zakonodavsvo Nemanjićke Srbije.

Dr. Jovan Deretić nalazi pojavljivanje imena Srba i u Bibliji, što je mnogo ranije od
zvanične nauke. Po njemu Srbi su ostavili bezbrojne tragove, svuda gde su živeli.
Tako, u Maloj Aziji je postojao grad Sard u kome su prvi put osnovane škole za
matematičare, istoričare, muzičare i astronome. U tom gradu prvi put u ljudskoj
istoriji predviñeno je pomračenje sunca. Svršeni učenici ovih škola odlazili su u velike
gradove i držali predavanja. Jedan od njih, Grk koga pominje Ksantos, otišao je u
Atinu i držao predavanje, ali ga većina slušalaca nije razumela jer su svi stručni izrazi
bili na srpskom. Otuda i podatak da su Grci Srbe nazivali Ksantosima. Po podacima
sakupljenim u Vatikanu, pačak i u "Svetom pismu", Deretić zaključuje da su Arijevci,
Heti, Geti, Iliri ili Kelti sve Srbi. A dr. Ranka Kuić, prvi keltista na Balkanu i
stručnjak uvršten u 2.000 najistaknutijih stvaralaca na zemaljskoj kugli, svojim delom
"Srpsko-keltske paralele" dokazuje gotovo genetsku srodnost današnjih Velšana,
mnogih Iraca i Škota sa Srbima. Otud je i ponela nadimak "Ranka Velšanka". Ona je
svoje delo pokazala na svim geografskim pojmovima na terenima koje su nastanjivali
Kelti i Srbi.

Savremeni istoričari tvrde da je prihvatanjem nordijsko germanske istoriografske
Berlinsko-Bečke škole Srbima nanet udarac mitskih razmera. Cvijić je Srbe opisao
kao veoma inteligentan narod, ali i veoma eksplozivan. Dragosavac tvrdi da
Akademija nauka nikada neće završiti srpski rečnik, a što je još tragičnije da isti još
uvek tretira kao srpsko-hrvatski. On takoñe ističe potrebu za izradom srpsko-
sanskritskog rečnika. Na svu sreću takav rečnik može se uskoro i očekivati, pošto na
njemu radi Branislava Božinović. Nataša Lukić sugeriše kao ključ da je dobro iznaći
balans izmeñu želja i stvarnosti, kako nas preuveličavanje nebi odvelo od puta za
"više interese". Jelena Milutinović kaže: "Kad je Gete pročitao Hasanaginicu, izjavio
je da narod koji ima takvu poeziju zaslužuje da bude prestižan evropski narod, narod
kogaće svi evropski narodi izučavati upravo zbog toga".

27----------------



Ne tako davno, 1984. godine, svetsku javnost uzdrmao je Meksikanac Robert Salinas
Prajs objavom knjige "Homerova slepa publika", kojom je ustvrdio da Troja nije u
Maloj Aziji već u dolini Neretve i da je Neretva u stvari drevna antička reka
Skamander a Gabela je Troja. Robert Salinas u svojim istraživanjima i dalje traga za
našim istinama. Naročito ga privlači misteriozna planina Rtanj, za koju tvrdi da je to
srpski Olimp. On takoñe zaključuje da je Balkan pupak sveta.
Srpski jezik kroz istoriju

Vede se klasifikuju kao himne, koje sadrže narodne običaje, mudrosti, poslovice i
izreke, a datiraju od 3 do 6 hiljada godina pre Hrista. I srpske slave sa pratećim
molitvama, kako u prastara vremena tako i danas spadaju u red Veda.

Autohtonistička Škola zastupa teoriju da su svi narodi koji su živeli na današnjim
slovenskim prostorima kao i u predelima Dačije, Trakije, Balkana, u južnoj Rusiji i
srednjoj Evropi različita imena naroda srpskoga porekla. Ova škola, pored Balkana i
centralne Evrope, nalazi postojbinu Srba i u Italiji, na Pirinejima, u Bretaniji,
Helveciji, Skandinaviji, pa i u severnoj Africi i Maloj Aziji. Protivnik ove škole, kao
što je napred navedeno, je germanska Berlinsko-Bečka Škola, koja danas trijumfuje
na većini katedri istorije i ona nauku vodi smišljeno pogrešnim putem, koji odgovara
interesima politike.

Birnuf (Emile Burnouff) u svom eseju o Vedama istražuje poreklo Indo-Evropljana
kroz Vede, koje su nastajale u vreme "arijevske zajednice". On nalazi da se vedske
porodice zasnivaju na svetosti bračnog jedinstva, okruženi verom i društvenim
tradicijama. Svoje dokaze izvodi iz rodbinskih imena, koja od davnih vremena
pripadaju zajedničkoj rasi naroda. A mi znamo da su rodbinski i porodični nazivi u
srpskom jeziku zadržali obeležja arhaičnosti i autentičnosti do danas.

Istraživač, Švajcarac Adolf Pikte (Adolphe Pickter) napisao je delo "Indo-Evropsko
poreklo ili prvobitni Arijevci", u kome piše: "U davnoj prošlosti jedna rasa rasla je u
prvobinoj kolevci, nadarena mudrošću, grandiozna, stroge prirode, radom je pobedila
surove materijalne uslove svoga opstanka. Zatim dolazi do njihovog razvoja i
patrijarhalnog ureñenja. Ta bujna rasa razvila je svoj jezik, savršen i pun intuicije za
uzvišenu poeziju. Zbog svoje brojnosti morali su da se sele, a seobama im se menjao i
jezik. Vekovima od ovoga naroda nastalo je više narodnosti. Te seobe odigrale su se u
milenijume pre Hrista, od Indije do Atlantika." On zaključuje da je: "…taj brojni
narod poslužio kao osnova za razvoj mnoštva ljudskih grupa, koje su iz njega
proizašle." Pikte takoñe tvrdi da je: "…jezik toga naroda bio osnov za mnoge jezike,
koji su iz njega nastali." Zajedničke osnove ovoga jezika nañene su u Sanskritu i
Zendu (staropersijskom). Otuda pomisao da svi indo-evropski narodi potiču od
jednoga stabla". Za njihov jezik Pikte kaže da je bio ne kontrolisane slobode i on ga
naziva "jezikom majke". Pikte takoñe piše, bio je to jezik Veda, bogat jednosložnim

28---------------


glagolskim korenima od kojih se sufiksima stvara izobilje izvednica svih vrsta.
Njegov glasovni sistem je jednostavan i skladan. Razlikuje tri roda i sedam padeža,
čime jasno označava deklinacije. Zamenički nastavci za tri lica i brojeve omogućuju
razlikovanje nijansi vremena i načina. Prema svim prednjim opisima tog jezika
najbliži je srpskom. Takva skladnost ne nalazi se nigde sem u srpskom jeziku.
Olga Luković-Pjanović u svojim istraživanjima potvrñuje da su iz srpskog jezika
nastali i grčki i latinski, ali kao iz pelazgijskog stabla. Ona je citirala Francuza Leveka

(Levesque), koji je poredio srpski sa latinskim i grčkim jezikom i zaključio:
(1) da je srpski jezik dao prve i najstarije elemente latinskom jeziku;
(2) da su starosedeoci Laciuma bili slovenske rase, Srbi; i
(3) da su se Srbi tamo nastanili još u vreme dok se jezik ograničavao gotovo samo na
izraze najprečih potreba.

Emil Burnuf navodi kako latinski pridev humanus proizlazi iz srpskog uman, a što je
takoñe vezano za vedsko aum (izgovara se na sanskritskom om) i u induskom jeziku
označava tri bozanstva (Bramu, Višnu i Šivu). Gregor Dankovski zaključuje da se
grčka i latinska gramatika slažu sa srpskom. Po Strabonu, latinski je najpre bio
centralna grupa dijalekata sabinskog jezika, a Sabini su bili drevni Srbi, autohtoni
stanovnici Apeninskog poluostrva, što takoñe potvrñuje i Milan Budimir. Homerov
učitelj je znao pelazgijski jezik, a u Homerovo doba nije se pravila razlika izmeñu
tračkog i grčkog jezika. Hekatej iz Mileta, 500 godina pre Hrista, ostavio je pisane
tragove da su Atinjani Tračani (Srbi). Dankovski citira: "Tračani, Geti, Dačani i
Mezani, svi govore srpski". Platona su zbog njegove mudrosti Grci smatrali
božanskim, a on kaže kako u grčkom jeziku ima mnogo varvarskih reči. Herodot je
bio stariji od Platona i on navodi da se u njegovo vreme u Grčkoj govorilo varvarskim
jezikm. Sokrat takoñe tumači da su Grci bili potčinjeni Varvarima pa su otuda govorili
njihov jezik. On takoñe zaključuje da su Varvari narod stariji od Grka. Prema
Dankovskom naziv Varvari nastao je od barbaros promenom suglasnika usled
prilagoñavanja grčkom, radi lakšeg izgovaranja. Slično je tumačenje i Sokratovo.
Prema Platonu su drevni Pelazgi, nazvani od Grka Varvarima, bili antički Srbi i
govorili su srpski. Ima natpisa da su Srbe nazivali i Etrurcima, dok su oni sami sebe
zvali Rašanima. O tome piše Nenadðorñević u delu "Etrurci ili Rašani", a Svetislav
Bilbija kao da mu odgovara svojim delom "Rašani a ne Etrurci". Bilbija je etrursko
pismo dešifrovao posredstvomćiriličnih slova.
Pišući o Vedama M. F. Neve navodi: "…da su otmene, snažne, jednostavne, a da nisu
lišene umetničke vrednosti". On takoñe kaže: "Ovaj jezik je zvučan, muzikalan,
čudesan, harmoničan i iznenañujućeg bogastva forme i slike". Bue za srpski jezik

29-------------



kaže: "Srpski jezik je bogat, energičan i harmoničan, poñednako dobro pristaje
muškom i ženskom rodu, dobar je za opevanje ljubavnih pesama i nežnosti, kao i
velikih krvavih podviga. Zvučan je i otmen. Srbin govori polagano, ne praveći pauze i
svojim jezikom na najlepši način izražava pristojnost. Dušu srpsku zagreva južno
sunce. Konstrukcije rečenica u srpskom jeziku su jednostavne, imaju izuzetan smisao
za preciznost, maštovitost i srpskim se govori pristojno (za razliku od grčkog kojim se
muca i gestikulira). Ako su ikada jedan jezik i jedan narod bili stvoreni za vladavinu
javnim raspravama, to su sigurno srpski jezik i srpski narod". Bue zaključuje: "Srbi
poseduju toliko lepe poezije i samo to bi trebalo da obaveže sve ostale narode da uče
njihov jezik".

Švajcarac Adolf Pikte rekao je, da je živeo samo zato da dokaže koji narod je govorio
jezikom vedskih himni. Na žalost, smrt ga je prerano zaustavila na tom plemenitom
zadatku. Pavel Šafarik je nedvosmislen u tvrdnji da je to srpski narod i da je govorio
srpskim jezikom. Isto je tvrdio i Atinjanin Halkokondil, pišući da su to bili Tribali,
Tračani i i Iliri, kao najstariji i najveći meñu tadašnjim narodima, a to su bili Srbi.

Utvrñeno je da su Vede nerazdvojno vezane sa srpskim jezikom i prožete srpskim
pesništvom. Veda na srpskom ima značenje vida i znanja (u smislu unutrašnjeg
saznanja). Kako je rekao Siprijan Rober: "Svi slovenski jezici su nastali od srpskog
jezika, jezika Pramajke". U srpskom jeziku koren vid zadržava vedsko-srpsko
značenje svetog, unutrašnjeg, metafizičkog znanja.
Poznato je da su hrvatski seljaci govoriličakavskim dijalektom, dok je zagrebačka
gospoda oduvek nastojala da govori nemackim, italijanskim, latinskim ili mañarskim.
Čakavski dijalekt govori se u graničnom pojasu prema istočnom delu Austrije i

Mañarskoj, gde žive gradišćanski Hrvati. Oni su tu doselili iz severnog jadranskog
primorja tokom XVI veka i doneli svoj govor, koji je pravi hrvatski, kojim su govorili
njihovi seljaci. Pod uticajem Panslavističkog pokretačehoslovačkih romantičara
Kolara i Šafarika u Hrvatskoj dolazi do Ilirskog pokreta,čiji je nosilac bio Ljudevit
Gaj. Majka Ljudevita Gaja bila je Nemica, roñena Schmit. Gaj je želeo da za hrvatski
književni jezik usvoji srpski, pa je najpre predložio da se jezik nazove ilirskim, sa
idejom kasnijeg preimenovanja u srpsko-hrvatski, odnosno u Hrvatskojčak hrvatsko-
srpski, što je imalo smišljene političke posledice iščezavanja srpskog jezika, a time i
srpske nacionalnosti. Profesor dr. Laza Kostić u knjizi "Kraña srpskog jezika" piše da
je data ideja delo nacionalista, dok sami Hrvati izbegavaju da o tome otvoreno
razgovaraju. Meñutim, sam Ljudevit Gaj je 1846. godine u listu "Danica" otvoreno
priznao da je za hrvatski književni jezik uzeo jezik srpskog naroda.ðuro Daničić se
olako saglasio sa hrvatskim predlogom,čime im je učinio ogromnu uslugu, začega
Olga Luković-Pjanović kaže da nije imao političkog obrazovanja i da nije prozreo
hrvatske namere, što im Vuk Karadžić nikada ne bi učinio.

30------------



Amerikancima, Kanañanima i Australijancima ne pada na pamet da menjaju ime
engleskog jezika, kojim govore, kao što ni Belgijanci, Luksemburžani, Švajcarci pa ni
frankofonski Afrikanci ne misle da menjaju ime francuskom jeziku.

Istorijski, ime Sloven potiče iz perioda rimskog osvajanja srpskih teritorija. Tom
prilikom Rimljani su odvodili roblje, a muška imena tih Srba pretežno su se
završavala sa slav, kao: Miroslav, Srbislav, Krunoslav, Bratislav i slično (što je kod
Srba imalo značenje slavnoga - glorious), a u latinskom se izgovaralo sklav ili sclavus
(sa značenjem roba), odčega je vremenom nastalo Sloven. Istim slovenskim jezikom
govorili su Geti, Sarmati, Skiti, Dačani i Tračani, što tvrde Strabon, Apendini i
Ovidije. A kako kasnije navode Surovjecki i Šafarik, pa Dobrovski, Milojević i
Živančević radi se o srpskom jeziku. Prema Herodotu, kada je reč o Slovenima, radi
se o velikoj ljudskoj grupi naroda koji je pripadao indo-evropskoj rasi i zauzimao
prostore istočne Evrope, današnje Poljske, Mañarske, Austrije,Češke i Balkana sa
teritorijama današnjih srpskih zemalja.

Na osnovu antičkih pisaca nedvosmisleno je da su sva grčka ostrva, sa
kontinentalnom teritorijom i Italijom bili naseljeni Tračanima, što potvrñuje Strabon.
Svi su oni govorili grčko-ilirski ili ilirskim (slovenskim, znači srpskim) jezikom,
kome su centralna zona bili Podunavlje i crnomorska obala Dačije. Tračani (Srbi) su
se odatle širili po Evropi, a širio se i njihov jezik. Lorenc Surovjecki i Pavel Šafarik su
u vrlo dokumentovanoj studiji izneli nepobitne tvrdnje da su Srbi živeli u Podunavlju i
Panonskoj niziji i odatle se širili na sever i zapad. Oni takoñe navode da je papa Jovan
X (914. do 929. godine) tvrdio da su Iliri i Tračani bili Sloveni (a to znači Srbi).
Prema tome, jezik koji je Ovidije, rimski pesnik i savremenik Hristov, naučio dok je
boravio u izgnanstvu na obali Crnoga Mora, bio je srpski. Uprkos svih pretrpljenih
izmena, koje se dešavaju u svim jezicima, srpski je ostao poetičan. Ako se poštuje
ideja o kontinuitetu latinskog i grčkog jezika, po kojoj logici se to isto ne dozvoljava
srpskom, tim pre što se radi o narodu nazivanom Tračani, Tribali, Sarmati, Vendi,
Veneti, Vindi ili Vani, pa i Anti, a uvek se suštinski radi o Srbima, koji su sebe, po
tvrdnji Šafarika, svuda i uvek nazivali svojim srpskim imenom. Po tvrdnji Gregora
Dankovskog, a prema Ovidiu, Geti su bili Sloveni i pripadali rodu Tračana, bili su
hrabar i pravedan narod i govorili su slovenski (odnosno srpski) jezik.

Olga Luković-Pjanović citira Francuza Pejsonela, koji iznosi tvrdnju da se srpski,
pored evropskih zemalja govorio i u vise zemalja Azije. Govorio se i na dvorovima
turskih careva, pored turskog kao zvaničan jezik. Samo se po različitim oblastima u
malome razlikovao u dijalektima, što je logično za sve jezike. Olga takoñe iznosi
primer Stjepana Mitrova Ljubiše, koji navodi primer crnogorskog plemena Pastrovića
koje je živelo na istom prostoru od praistorijskih vremena. Slično je pisao i Jovan
Cvijić, geograf svetskog ugleda i predsednik Srpske Kraljevske Akademije. Olga
Luković-Pjanović, prema predanju njene majke tvrdi da su njihovi pra-roditelji živeli

31-------------



u dragačevskom kraju još u doba Aleksandra Velikog, a to znači bar 400 godina pre
roñenja Hrista. Svi ovi primeri potvrñuju tvrdnje da smo na Balkanu nastanjeni od
preistorijskih vremena. Konstantin Jireček je izrekao misao, koja kaze: "Nikada se na
zemlji nije dogodilo da jedan poñarmljeni narod potpuno nestane a da ne ostavi kaplju
svoje krvi u žilama pobednika, ili reč u njihovom jeziku".
Zaključak
Poznata je i Volterova izreka: "Lakše je verovati u laž, koja sečula po hiljadu puta,
nego u istinu, koja sečuje prvi put".

Katolička crkva od najranijih vremena izrazavala je neograničenu mržnju prema
Srbima. Zapad je od uvek sebe proglašavao "civilizovanim", a Srbe nazivao
"varvarskim", citira Olga Luković-Pjanović, prema francuskom Larusu XX veka.
Genocidečinjene nad srpskim življem, katolička crkva nikada nije ni pokušavala da
spreči. Zamerali su Srbima na načinu života, na poštovanjima prema umrlim, na
zajedničkom obrañivanju zemlje i slično, što Olga Luković-Pjanović, naprotiv, ističe
kao srpske tradicije i ponos. Kako kaže: "Šta Zapad zna o zajedničkom oranju i
kopanju, o mobama i prelima, o kosidbama i komušanju kukuruza. Srpski
tradicionalni život vekovno se zasnivao na svetinjama poput one: "Ljubi bližnjega
svoga kao samoga sebe". Knjiga Olge Luković-Pjanović "Srbi narod najstariji" obiluje
istorijskim dokazima i citatima autora svih nacija, na svim živim i mrtvim svetskim
jezicima. Iz svega iznetoga, Srbi su bili rasprostranjeni od Indije do Atlantika,
najmanje dva milenijuma pre Hrista. Nažalost, danas ih je sve manje i manje,
rasparčavaju nas na različite načine, služeći se najviše onom starom latinskom
izrekom još iz Cezarevog doba: "Dividi et impera", što znači: "Zavadi pa vladaj".
Poslednja uništavanja su najstrašnija i najmasovnija, a "civilizovani" Zapadćuti.
Nestajanjem naroda nestaje i njegov jezik, sve više slavskih sveća se gasi. Učije ime
se to radi? Zašto se Srbi ubijaju u tako velikom broju, a da pri tome svetćuti, pita se
Olga? Koji je cilj toliko uzvišen da može opravdati varvarsko ubistvo jedne nacije?
Koji cilj je dovoljno velik da moze opravdati takva sredstva masovnog uništenja
čitavog jednog naroda?

Vede se klasifikuju kao himne, koje sadrze narodne obicaje, mudrosti, poslovice i
izreke, a datiraju od 3 do 6 hiljada godina pre Hrista. I srpske slave sa pratecim
molitvama, kako u prastara vremena tako i danas spadaju u red Veda.

Autohtonisticka Skola zastupa teoriju da su svi narodi koji su ziveli na danasnjim
slovenskim prostorima kao i u predelima Dacije, Trakije, Balkana, u juznoj Rusiji i
srednjoj Evropi razlicita imena naroda srpskoga porekla. Ova skola , pored Balkana i
centralne Evrope, nalazi postojbinu Srba i u Italiji, na Pirinejima, u Bretaniji,

32------------



Helveciji, Skandinaviji, pa i u severnoj Africi i Maloj Aziji. Protivnik ove skole,
napred je navedeno, je germanska Berlinsko-Becka Skola, koja danas trijumfuje na
vecini katedri istorije i ona nauku vodi pogresnim, smisljenim, putem, koji odgovara
interesima politike.

Birnuf (Emile Burnouff) u svom eseju o Vedama istrazuje poreklo Indo-Evropljana
kroz Vede, koje su nastajale u vreme "arijevske zajednice". On nalazi da se vedske
porodice zasnivaju na svetosti bracnog jedinstva, okruzeni verom i drustvenim
tradicijama. Svoje dokaze izvodi iz rodbinskih imena, koja od davnih vremena
pripadaju zajednickoj rasi naroda. A mi znamo da su rodbinski i porodicni nazivi u
srpskom jeziku zadrzali obelezja arhaicnosti i autenticnosti do danas.
Istrazivac, Svajcarac Adolf Pikte (Adolphe Pickter) napisao je delo "Indo-Evropsko
poreklo ili prvobitni Arijevci", u kome pise "U davnoj proslosti jedna rasa rasla je u
prvobinoj kolevci, nadarena mudroscu, grandiozna, stroge prirode, radom je pobedila
surove materijalne uslove svoga opstanka. Zatim dolazi do njihovog razvoja i
patrijarhalnog uredjenja. Ta bujna rasa razvila je svoj jezik, savrsen i pun intuicije za
uzvisenu poeziju. Zbog svoje brojnosti morali su da se sele, a seobama im se menjao i
jezik. Vekovima od ovoga naroda nastalo je vise narodnosti. Te seobe odigrale su se u
milenijume pre Hrista, od Indije do Atlantika. On zakljucuje da je taj brojni narod
posluzio kao osnova za razvoj mnostva ljudskih grupa, koje su iz njega proizasle.
Pikte takodje tvrdi da je jezik toga naroda bio osnov za mnoge jezike, koji su iz njega
nastali. Zajednicke osnove ovoga jezika nadjene su u Sanskritu i Zendu. Otuda
pomisao da svi indo-evropski narodi poticu od jednoga stabla". Za njihov jezik Pikte
kaze da je bio ne kontrolisane slobode i on ga naziva "jezikom majke". Pikte takodje
pise, bio je to jezik Veda, bogat jednosloznim glagolskim korenima od kojih se
sufiksima stvara izobilje izvednica svih vrsta. Njegov glasovni sistem je jednostavan i
skladan. Razlikuje tri roda i sedam padeza, cime jasno oznacava deklinacije.
Zamenicki nastavci za tri lica i brojeve omogucuju razlikovanje nijansi vremena i
nacina. Prema svim prednjim opisima tog jezika najblizi je srpskom. Takva skladnost
ne nalazi se nigde sem u srpskom jeziku.

Olga Lukovic-Pjanovic u svojim istrazivanjima potvrdjuje da su iz srpskog jezika
nastali i grcki i latinski, ali kao iz pelazgijskog stabla. Ona je citirala Francuza Leveka
(Levesque), koji je poredio srpski sa latinskim i grckim jezikom i zakljucio: (1) da je
srpski jezik dao prve i najstarije elemente latinskom jeziku; (2) da su starosedeoci
Laciuma bili slovenske rase, Srbi; i (3) da su se Srbi tamo nastanili jos u vreme dok se
jezik ogranicavao gotovo samo na izraze najprecih potreba. Emil Burnof navodi kako
latinski pridev "humanus" proizlazi iz srpskog "uman", a sto je takodje vezano za
vedsko "aum" (izgovara se na sanskritskom om) i u induskom jeziku oznacava tri
bozanstva (Bramu, Visnu i Sivu). A Gregor Dankovski zakljucuje da se grcka i

33----------



latinska gramatika slazu sa srpskom. Po Stabonu, latinski je najpre bio centralna grupa
dijalekata sabinskog jezika, a Sabini su bili drevni Srbi, autohtoni stanovnici
Apeninskog poluostrva, sto takodje potvrdjuje i Milan Budimir. Homerov ucitelj je
znao pelazgijski jezik, a u Homerovo doba nije se pravila razlika izmedju trackog i
grckog jezika. Hekatej iz Mileta, 500 godina pre Hrista, ostavio je pisane tragove da
su Atinjani Tracani (Srbi). Ceski istoricar Dalemil navodi: "Ima jedna zemlja gde se
govori srpski", a Dankovski citira: "Tracani, Geti, Dacani i Mezani, svi govore
srpski". Platona su zbog njegove mudrosti Grci smatrali bozanskim, a on kaze kako u
grckom jeziku ima mnogo "varvarskih" reci. Herodot je bio striji od Platona i on
navodi da se u njegovo vreme u Grckoj govorilo "varvarskim" jezikm. I Sokrat tumaci
da su Grci bili potcinjeni "Varvarima" pa su otuda govorili njihov jezik. On takodje
zakljucuje da su "Varvari" narod stariji od Grka. Prema Dankovskom naziv "Varvari"
nastao je od "barbaros" promenom suglasnika zbog lakseg izgovaranja Grka. Slicno je
tumacenje i Sokratovo. Prema Platonu Grci drevni Pelazgi, nazvani od Grka
"Varvarima" su bili anticki Srbi i govorili su srpski. Ima napisa da su Srbe nazivali i
Etrurcima, dok su oni sami sebe zvali Rasanima. O tome pise Nenad Djordjevic u delu
"Etrurci ili Rasani", a Svetislav Bilbija kao da mu odgovara svojim delom "Rasani a
ne Etrurci". Bilbija je etrursko pismo desifrovao posredstvom cirilicnih slova.

Pisuci o Vedama M.F. Neve navodi: "da su otmene, snazne, jednostavne, a da nisu
lisene umetnicke vrednosti". On takodje kaze: "Ovaj jezik je zvucan, muzikalan,
cudesan, harmonican i iznenadjujuceg bogastva forme i slike". A Bue za srpski jezik
kaze: "Srpski jezik je bogat, energican i harmonican, podjednako dobro pristaje
muskom i zenskom rodu, dobar je za opevanje ljubavnih pesama i neznosti, kao i
velikih krvavih podviga. Zvucan je i otmen. Srbin govori polagano, ne praveci pauze i
svojim jezikom na najlepsi nacin izrazava pristojnost. Dusu srpsku zagreva juzno
sunce. Konstrukcije recenica u srpskom jeziku su jednostavne, imaju izuzetan smisao
za preciznost, mastovitost i srpskim se govori pristojno (za razliku od grckog kojim se
muca i gestikulira). Ako su ikada jedan jezik i jedan narod bili stvoreni za vladavinu
javnim raspravama, to su sigurno srpski jezik i srpski narod". I Bue zakljucuje: "Srbi
poseduju toliko lepe poezije i samo to bi trebalo da obaveze sve ostale narode da uce
njihov jezik".

Svajcarac Adolf Pikte rekao je da je ziveo samo zato da dokaze koji narod je govorio
jezikom vedskih himni. Nazalos, smrt ga je prerano zaustavila na tom plemenitom
zadatku. A Pavel Safarik je nedvosmislen u tvrdnji da je to srpski narod i da je
govorio srpskim jezikom. Isto je tvrdio i Atinjanin Halkokondilo, pisuci da su to bili
Tribali, Tracani i i Iliri, kao najstariji i najveci medju tadasnjim narodima, a bili su to
Srbi.
Utvrdjeno je da su Vede nerazdvojno vezane sa srpskim jezikom i prozete srpskim
pesnistvom. Veda na srpskom ima znacenje vida i znanja (u smislu unutrasnjeg


34----------------



saznanja). Kako je rekao Siprijan Rober: "Svi slovenski jezici su nastali od srpskog
jezika, jezika Pramajke". U srpskom jeziku koren "Vid" zadrzava vedsko-srpsko
znacenje svetog, unutrasnjeg, metafizickog znanja.
Poznato je da su hrvatski seljaci govorili cajkavskim dijalektom, dok je zagrebacka
gospoda oduvek nastojala da govori nemackim, italijanskim, latinskim ili madjarskim.
Cajkavski dijalekt govori se u granicnom pojasu prema istocnom delu Austrije i
Madjarskoj, gde zive Gradiscanski Hrvati. Oni su tu doselili iz severnog jadranskog
primorja tokom XVI veka i doneli svoj govor, koji je pravi hrvatski, kojim su govorili
njihovi seljaci. Pod uticajem Panslavistickog pokreta cehoslovackih romanticara
Kolara i Safarika u Hrvatskoj dolazi do "Ilirskog pokreta", ciji je nosilac bio Ljudevit
Gaj. Majka Ljudevita Gaja bila je Nemica, rodjena Schmit. Gaj je zeleo da za hrvatski
knjizevni jezik usvoji srpski, pa je najpre predlozio da se jezik nazove ilirskim, sa
idejom kasnijeg preimenovanja u srpsko-hrvatski, odnosno u Hrvatskoj cak hrvatsko-
srpski, sto je imalo smisljene politicke posledice iscezavanja srpskog jezika, a time i
srpske nacionalnosti. Profesor dr Laza Kostic u knjizi "Kradja srpskog jezika" pise da
je data ideja delo nacionalista, dok sami Hrvati izbegavaju da o tome otvoreno
razgovaraju. Medjutim, sam Ljudevit Gaj je 1846 godine u listu "Danica" otvoreno
priznao da je za hrvatski knjizevni jezik uzeo jezik srpskog naroda. Djuro Danicic se
olako saglasio sa hrvatskim predlogom, cime im je ucinio ogromnu uslugu, za cega
Olga Lukovic-Pjanovic kaze da nije imao politickog obrazovanja i da nije prozreo
hrvatske namere, sto im Vuk Karadzic nikada nebi ucinio.

Amerikancima, Kanadjanima i Australijancima ne pada na pamet da menjaju ime engleskog jezika, kao sto ne misle ni Belgijanci, Luksemburzani, Svajcarci pa ni frankofonski Afrikanci o francuskom jeziku.

Istorijski, ime Sloven potice iz perioda rimskog osvajanja srpskih teritorija. Tom
prilikom Rimljani su odvodili roblje, a muska imena tih Srba pretezno su se
zavrsavala sa slav, kao: Miroslav, Srbislav, Krunoslav, Bratislav i slicno (sto je kod
Srba imalo znacenje slavnoga - glorious), a u latinskom se izgovaralo "sklav" ili
"sclavus" (sa znacenjem roba), od cega je vremenom nastalo Sloven. Istim slovenskim
jezikom govorili su Geti, Sarmati, Skiti, Dacani i Tracani, sto tvrde Stabon, Apendini i
Ovidije. A kako kasnije navode Surovjecki i Safarik, pa Dobrovski, Milojevic i
Zivancevic radi se o srpskom jeziku. Prema Herodotu, kada je rec o Slovenima, radi
se o velikoj ljudskoj grupi naroda koji je pripadao indo-evropskoj rasi i zauzimao
prostore istocne Evrope, danasnje Poljske, Madjarske, Austrije, Ceske i Balkana sa
teritorijama danasnjih srpskih zemalja.

Na osnovu antickih pisaca nedvosmisleno je da su sva grcka ostrva, sa
kontinentalnom teritorijom i Italijom bili naseljeni Tracanima, sto potvrdjuje Strabon.
Svi su oni govorili grcko-ilirski ili ilirskim (slovenskim, znaci srpskim) jezikom,

35----------



kome su centralna zona bili Podunavlje i crnomorska obala Dacije. Tracani (Srbi) su
se odatle sirili po Evropi, a sirio se i njihov jezik. Lorenc Surovjecki i Pavel Safarik su
u vrlo dokumentovanoj studiji izneli nepobitne tvrdnje da su Srbi ziveli u Podunavlju i
Panonskoj niziji i odatle se sirili na sever i zapad. Oni takodje navode da je papa
Jovan X (914-929) tvrdio da su Iliri i Tracani bili Sloveni (a to znaci Srbi). Prema
tome, jezik koji je Ovidije naucio dok je boravio u izgnanstvu bio je srpski. A i pored
svih pretrpljenih izmena, kao sto se desava svim jezicima, srpski je ostao poetican. A
ako se postuje ideja o kontinuitetu latinskog i grckog jezika, po kojoj logici se to isto
ne dozvoljava srpskom, tim pre sto se radi o narodu nazivanom Tracani, Tribali,
Sarmati, Vendi, Veneti, Vindi ili Vani, pa i Anti, a uvek se radi o Srbima, koji su sebe,
po tvrdnji Safarika, svuda i uvek nazivali svojim srpskim imenom. I po tvrdnji
Gregora Dankovskog, a prema Ovidiu, Geti su bili Sloveni i pripadali rodu Tracana,
bili su hrabar i pravedan narod i govorili su slovenski (odnosno srpski) jezik.

Olga Lukovic-Pjanovic citira Francuza Pejsonela, koji iznosi tvrdnju da se srpski,
pored evropskih zemalja govorio i u vise zemalja Azije. Govorio se i na dvorovima
turskih careva. Samo se po razlicitim oblastima u malome razlikovao u dijalektima,
sto je logicno za sve jezike. Olga takodje iznosi primer Stjepana Mitrova Ljubise, koji
navodi primer crnogorskog plemena Pastrovica koje je zivelo na istom prostoru od
praistorijskih vremena. Slicno je pisao i Jovan Cvijic, geograf svetskog ugleda i
predsednik Srpske Kraljevske Akademije. A i Olga Lukovic-Pjanovic, prema
predanju njene majke tvrdi da su njihovi pra roditelji ziveli u dragacevskom kraju jos
u doba Aleksandra Velikog, a to znaci bar 400 godina pre rodjenja Hrista. Svi ovi
primeri potvrdjuju tvrdnje da smo na Balkanu od preistorijskih vremena. Konstantin
Jirecek je izrekao misao, koja kaze: "Nikada se na zemlji nije dogodilo da jedan
podjarmljeni narod potpuno nestane a da ne ostavi kaplju svoje krvi u zilama
pobedilaca ili rec u njihovom jeziku". Poznata je i Volterova izreka "Lakse je verovati
u laz, koja se cula po hiljadu puta, nego u istinu, koja se cuje prvi put".

Katolicka crkva od najranijih vremena izrazavala je neogranicenu mrznju prema
Srbima. Zapad je od uvek sebe proglasavao "civilizovanim", a Srbe nazivao
"varvarskim", citira Olga Lukovic-Pjanovic, prema francuskom Larusu XX veka. Za
genocide cinjene nad srpskim zivljem katolicka crkva nikada nije ni pokusavala da
iste spreci. Zamerali su im na nacinu zivota, na postovanjima prema umrlim, na
zajednickom obradjivanju zemlje i slicno, sto Olga Lukovic-Pjanovic, naprotiv, istice
kao srpske tradicije i ponos. Kako kaze: "Sta Zapad zna o zajednickom oranju i
kopanju, o mobama i prelima, o kosidbama i komusanju kukuruza. Srpski
tradicionalni zivot vekovno se zasnivao na svetinjama poput one "Ljubi bliznjega
svoga kao samoga sebe". Knjiga Olge Lukovic-Pjanovic "Srbi narod najstariji" obiluje
istorijskim dokazima i citatima autora svih nacija, na svim zivim i mrtvim svetskim
jezicima. Iz svega iznetoga, Srbi su bili rasprostranjeni od Indije do Atlantika,

36-----------



najmanje dva milenijuma pre Hrista. Nazalost, danas ih je sve manje i manje,
rasparcavaju nas na razlicite nacine. Poslednja unistavanja su najstrasnija i
najmasovnija, a Zapad cuti. A nestajanjem naroda nestaje i njegov jezik, sve vise
slavskih sveca se gasi. U cije ime se to radi? Zasto se Srbi ubijaju u tako velikom
broju, a da pri tome svet cuti, pita se Olga? Koji je cilj toliko uzvisen da moze
opravdati varvarsko ubistvo jedne nacije? Koji cilj je dovoljno velik da moze
opravdati takva sredstva masovnog inistenja citavog jednog naroda?
Napomene: Posredstvom rodbinskih veza saznadoh da je autor knjige "Od Indije do
Srbije" Dobroslav Jevdjevic. Napisao je malu knjigu, veoma velikog znacaja.

Veliki je broj istaknutih imena koji su dali ogroman doprinos u otkrivanju srpske
proslosti, znacajne ne samo za nas Srbe, vec za svetsku istoriju uopste. Posebno
mesto, ovde, pripada dr Olgi Lukovic-Pjanovic, koja je najveci pobornik
Autohtonisticke skole i u svojim knjigama sasvim odredjeno ukazuje na oblasti koje
jos treba istarazivati.

Srbima ostaje da prilagode svoje udzbenike istorije dokazanim istinama o svojoj proslosti, kako buduce generacije ne bi vise nasedale falsifikovanim neistinama osvajackih naroda.
Veoma sam zahvalan Milanu Beric, koji je najvise doprineo da ovaj tekst dodje u ruke
mnogobrojnim Srbima, postovaocima pravde i istine.
Dr Simo Jelaca, u Windsoru Maja 2003 (7511)

----------------->>>>>>>>>>>
selu nisam bio.

Jednu naciju cine nacijom, vera, jezik, obicaji i plemensko poreklo. Od svih naroda u Evropi slovenska skupina je najveca. Germanskih ima negde oko 130 miliona, romanskih naroda negde oko 180 milona, ako u tu grupu ubrajate narode spanskog porekla. Medjutim neki demografi smatraju da cak ni Francuzi nisu cisti Romani, a Spanjolce smatraju da su cisto za sebe posebna grupa. Ipak slovenska grupa je najbrojnija i ukupno slovena i pored velikog mortaliteta, ima skoro, prema nekim podacima sa kojima trenutno raspolazem nekih 325 miliona. Od te grupe prave slovenske nacije su Slovaci, Cesi, Srbi i Rusi. Druge takozvane nacije, Ukrainci, Poljaci, Belorusi, pa sada i vi Crnogorci, nisu realne, vec kako se jedan moj prijatelj demograf izrazi, kalemljene nacije. Sada ove superfisialne ili hibridne nacije cini nacijama su veštacki entiteti koji su zbog stranih utucaja menjali veru, jezicki dialekt pretvarali nasilno u zvanicne jezike. Tako recimo danas nam govore o Bosanskom jeziku, iako je Šumadijski i Bosanski dijalekt mnogo bliži neko Engleski iz engleski i Škotski iz Škotske. Pa opet ne videh da se igde spominje poseban škotski jezik. Iako Skoti nisu Germani nego Kelti. Dok nacionalnost im je slovenskim hibridima udeljivana prema gfografskim podrucjima. Poljaci su narod iz prostranih poljskih pustara, kako ih jos Napoleon naziva. Ukrainci isto sto i mi Srbi zovemo Kraišnike. Ukraine ili Kraine su geografska podrucja koja nose karakteristike pogranicnih zona. A vi sto sebe krstite Crnogorcima pripadate jednom geografskom podrucju što se oda vajkada zove Crna Gora, jer one krševite planine izgledaju kada ih neko gleda iz daljine kao crni vrhovi. Necete valjde mene sada zato sto poticem iz kraja po kome nas zovu Ere krstiti da nisam Srbin nego Era? Bog sa vama covece. Ili moju suprugu zato sto potice iz okoline Smederava krstiti Sumadinkom a ne srpkinnjom. I Sicilijanci su sa Sicilije, ali su Italijani, iako se njihov naglasak daleko više razlikuje od Italijana sa severa Italje. Nego naglasak izmedju Srba iz Crne Gore i Srba iz Sumadije. Crnogorski ne razumem pa o njemu ne mogu da govorim kome dijalektu pripada.
---------------->>>>>>>>>>>>>

--------------->>>>>>>>>>>>>


Prvi doseljenici u Evropu zadržali su se na Balkanskom poluostrvu, dok su u manjim grupama otišli do Italije pa čak i do Spanije, 3000 godina pre Hrista. Prvo srpsko doseljavanje na Balkan dogodilo se oko tri do četiri hiljade godina pre Hrista. Šafarik tvrdi da se ni za jedan evropski narod osim Srba, ne može dokazati poreklo iz Indije, a za Srbe za to postoji istorija. Čak su i u baskijskom rečniku nađene reči srpskog naziva: gora i gori (ono što gori), kao i mnoge druge. Nađen je čak podatak da u jeziku Baska ima 30-40% reči srpskog značenja. Miloš Milojević, u delu gde piše o životu Srba u Francuskoj i Danskoj, gde i danas postoje geografski toponimi srpskog značenja, navodi da je tokom velikih progona Srba stradalo 30 do 60 miliona Srba u Evropi. On takođe navodi srpska boravišta u Holandiji i Belgiji i da se je Amsterdam nekada zvao Slavengrad. A kada je dr. Olga Luković-Pjanović došla u Francusku, izvesna dama Hermina joj je ispričala priču svojih roditelja, po kojoj su Srbi vladali u Alzasu, što Olga tada nije znala. Međutim, kasnije je to utvrdila kao istinito i nije mogla oprostiti svojim profesorima istorije koji je tome nisu naučili, a još više Srpskoj akademiji nauka koja o tim stvarima permanentno ćuti.

Drugi ogranak Srba iz Indije krenuo je prema Kaspijskom moru i planinama Kavkaza, gde su osnovali domovinu 2.560 godina pre Hrista i nazvali je Serbanija. Tu su se zadržali nekoliko vekova, sve dok ih odatle nisu potisli novi osvajači.

Treći srpski ogranak usmerio se pored kitajskog carstva (Kine), u pravcu severa i nastanili su se u Sibiriji, gde su osnovali državu Sirbidija ili Sirbija 3.200 godina pre Hrista. Od te reči Sirbija postala je današnja reč Sibirija.

Seobe drugog i trećeg ogranka Srba trajale su takođe oko hiljadu godina, a započele su gotovo istodobno sa prvim ogrankom, prema tome zaposeli su svoje nove postojbine oko dva do tri milenijuma pre Hrista. Dok su se selili usput su pretežno ratovali, (u ovo ne sumnjam ) osvajajući nove prostore za sopstveni opstanak, ali su takođe i mnogo stradali. Najviše Srba izginulo je u dugotrajnim borbama sa Kitajcima, Hunima i Mongolima.

Dubrovčanin Mavro Orbini pisao je da su ti Srbi, koje je on nazivao Slavjanima, poreklom od Jefeta, sina Nojeva, naseljavali dve stotine pokrajina od Azije preko Evrope. Njegova knjiga „Kraljevstvo Slovena” (iz 1601. godine) prevedena je na srpski tek 1968. godine i to bez prevoda prvog dela od 248 stranica, u kojima autor piše o ranijim srpskim kraljevstvima od pre Rimskog carstva. Iz zaključaka Mavra Orbina proizlazi da je dinastija Nemanjića poslednja srednjevekovna srpska dinastija. Jovan Rajić piše da su stranci srpsko ime izveli iz imena reke Zebris (ili Serbis), koja teče između Eufrata i Tigra. I zaista, ta reka se i danas tako zove. I danas u persijskom jeziku postoje brojne reči istovetnog značenja kao u srpskom. Evo nekih: bog-bog; zemo-zemlja; zima-zima; žena-žena; berezo-brzo; mišlj-misao; zarja-zora; medo-med; noć-noć; paurvi-prvi; dva-dva; tri-tri; četvere-četiri itd. I u jevrejskom i jermenskom jeziku takođe postoji dosta srpskih reči, sto su jevrejski istoričari uzimali za utvrđivanje svoga porekla preko Jefeta, sina Nojevog.

Srbi su ostavili svoja imena gde god su živeli. Evo nekih: jezero Srbonis u Siriji, Serbetes, mesto u Mauritaniji, Serbanica (ili Srbica) na crnomorskoj obali, Serberion na ušću reke Don, Sarbakon na Krimu, Sorbhag u Iranu, Serbka u Indiji, Sarbinovo u Ukraini, Serban-voda u Poljskoj, Serbia u Rumuniji, Serbin u Grčkoj, Sarbiodunum na Sardiniji, Sarbat reka u Turskoj, u doba kada Turci još nisu živeli na svojim sadašnjim teritorijama. Za Srbe istoričari kažu da su živeli u čitavoj Evropi i nisu imali potrebe da se pripremaju za ratovanja. Profesor Miomir Jović utvrdio je da se seoba Srba iz Indije odigrala 4.500-4.000 godina pre n.e. A Ognjen Radulović, u Traganjima za korenima Srba, navodi da su iz svoje prapostojbine Indije Srbi krenuli pre šest hiljada godina, usmerivši se u tri pravca, od kojih je jedna grupa nakon kraćeg zadržavanja u Mesopotamiji stigla i u doline faraona.

Grčki istoričar Strabon pisao je da su u zapadnoj Aziji po planinskim predelima živeli Srbi, ili Brđani, koji su se odlikovali rusom kosom i plavim očima. O istima postoje napisi i ruskog istoričara Mihaila Lomonosova. Dubrovčanin Ivan Gundulić pevao je o slavnoj Troji:

Pri moru uprav srpskih strana u pržinah pusta žala
Leži Troja ukopana, od grčkoga ognja pala.