Poreklo11

"Od Indije do Srbije" u izdanju Srpskih novina 1961. godine u Rimu.
kao i podacima brojnih autora publikovanih u novinama i na internetu,
i posebno u delu dr. Olge Luković-Pjanović "Srbi narod najstariji".
Namera ovoga teksta je traganje za srpskim i sopstvenom korenima,
na bazi istinite, a ne tragicno naturene nam, istorije.

I najviše crnokosih i crnookih Srba imamo tamo gde su se Srbi najmanje mešali sa drugim narodima, npr. u brdama Raške..))

Nego smo asimilovali dosta Vlaha (istočna Srbija, južna Srbija, Kosovo je bila vlaška zemlja pre dolaska Slovena, ne albanska ili ilirska), Romana (primorje, Crna Gora itd.) i Kumana odnosno Tatara (Vojvodina itd.), jer moderni Srbin je suma više narodnosti u kojima je preovladao starosrpski slovenski element, i tako od višega nastalo je jedno.. E pluribus unum, što bi rekao Amerikanac.

Dinarska rasa je inače mit. Dokaz je ovaj: da postoji dinarska rasa, i da smo mi pripadnici te dinarske rase, mi bi bili srodni sa Italijanima, pošto su nekad celo istočno italijansko primorje naseljavali Iliri. Ali.. mi nekako nismo mnogo srodni sa Italijanima. Najviše smo srodni sa Bugarima, iz nekog nama danas nepoznatog razloga sa Šveđanima i sa Sardima iz Sardinije, onda sa Ukrajinicima, Belorusima i Gruzincima, sa Rumunima, Mađarima itd.
http://img517.imageshack.us/img517/4673/genk1ok1.gif
http://web.archive.org/web/20021221054832/www25.brinkster.com/humanraces/calc/haplo_profiles.asp?dbname=ychroms&popid=25
Genetski marker za Jugoslaviju odnosno Srbiju i Crnu Goru, godina 2000
------------>>>>>>>>
Organizacija sufija je tradicionalna; vođa sveukupnog bratstva naziva se KUTUB, i podrazumeva se da je postigao Vasl. On je u vezi sa ostalim vođama redova i sreću se koristeći mistične tehnike prevladavanja vremena i prostora.

Ovde ne mogu da zaobiđem a da ne kažem da je i Ja?Afir Abu-Musa, poznatiji kao Geber, bio alhemičar pa tek onda neko ko je dodavanjem muškog člana arapske gramatike al (al-geber) toliko poznat svima nama. Njemu se pripisuje 500 hermetičkih dela, a da je bio i astrolog to je naravno potpuno nezaobilazno.

Aparatura koja se koristi u alhemiskim operacijama ima arapska imena. Fiksne zvezde takođe: Ahernar/Al-Ahiru-n-Nehr, Aldebaran/Al-Dabaran, Algol/ Ra'asu-l-Gul(Demonova glava), sistem lunarnih kuća koje počinju od At-Turai (28Ò?52') a završavaju sa Al-Butajn(27Ò?52'), došli su do nas kao arapsko nasleđe. Među najvažnijim ličnostima zaslužnim za razvoj arapske astrologije pored Albumasara i njegovog učitelja Al-Kindija(čije knjige se mogu naći prevedene u Londonu), nalaze se Abu Ali Al-Hajat, Ibn Sin poznatiji kao Avicena, Al-Hazen, Ibn Arabi. Posebno vredi izdvojiti Al-Birunija (973-1048) rođenog na teritoriji današnjeg Uzbekistana. Al-Biruni je bio za svoje vreme izuzetno obrazovan. Studira je arapski, pravo, Grčki, Siriski i Sanskrt. Bio je savremenik Avicene sa kojim je održavao kontakt. Putovao je Indijom 20 godina i učio hermetizam, preveo je Pantđalija na arapski. Za sobom je ostavio veliki broj dela iz svih oblasti.

Ono što sve nas odmah asocira na arapsku astrologiju je Fortuna°, nematerjalna tačka koja je ustvari odnos sunca ¢ i meseca ¡ projektovan od ascedenta ­, zavisno da li je dnevno ili noćno rođenje. Potpuno je jasno da su za ovu tehniku neophodni tačni podaci rodjenja, što istovremeno pokazuje koliko je astrologija bila raširena u arapskom svetu. Osim standardnih pitanja kao što su ljubav, brak, imovina i novac, arapske tačke služile su za egzaktna izračunavanja prilikom alhemiskih operacija, šta više to im je bila primarna namena. Transmutacija metala nije svakodnevna pojava pa da bude tumačena samo planetama. Uostalom za kratkog ljudskog života retko se mogu iznaći idealne konfiguracije aspekata, pa su odnosi planeta pretočeni u arapske tačke, apoloženi na zodijačkom krugu imali vrlo praktičnu namenu prilikom alhemiskih operacija. Kompleksni postupak pretvaranja olova u zlato sahtevao je mnogo sofisticiranije i preciznije tehnike, a nematerjalne tačke su jedna od njih.

Iako Arapi nisu izmislili ništa novo, sama činjenica da su očuvali i sistematizovali drevno hermetičko znanje je dovoljna da im se oda značajno priznanje. Zahvaljujući njihovom uticaju, preko Kordobe hermetizam se proširio Evropom.

Nauka nad naukama, put spoznaje i samospoznaje našao je načina da opstane preko svih onih koji su tragali za istinom, i živi u svima njima.
-------->>>>>>>>>
Takođe je veoma izražena veza arapske, persiske i grčke ... Ovu tradiciju dele sa srodnim semitskim narodima: Jevrejima i Asircima. ...
-------->>>>>>>>>
Ovako je inače slučaj sa svim modernim narodima, posebno u Evropi, dakle da ne bude omalovažanja na etničkoj osnovi. Mađari npr. su po etničkom poreklu najviše Sloveni, ali su zadržali mađarsko ime i mađarski jezik. Bugari opet primili su bugarsko ime, slovenski jezik im je ostao. Hrvati su vatikanska hibrid nacija, u njih ima svega i svačega. Najviše "mešani" su Rumuni, u njih ima Vlaha, Slovena, Turaka, janka i marka; a polovina modernih Grka je vlaškog i albanskog porekla.. Za zapadnoevropske narode i njihova "mešanja" da ne govorimo... Romani npr., za razliku od Slovena, ne vode poreklo etnički, nego jezički, to kada je nekad u rimskom carstvu, barem do linije Skadar-Makedonija-Stara gora, dominirao latinski jezik (južno od pomenute linije dominirao je grčki jezik). Rumuni etnički gledano nemaju nikakve veze sa Italijanima ili Francuzima, ali pošto im se jezik razvio iz latinskog danas imaju problem identiteta, pa ne mogu da se odluče da li su Vlasi ili tako nešto ili "najčistiji" Italijani..

Ono šta nas Srbe čini jedinstvenim, slično Jevrejima (stara izrailjska plemena imali su jednog oca, Jakova, ali različite majke, dok su Ismail, Lot ili Isav već ispali iz Izrailja i postali rodonačelnici susednih naroda poput Midijanaca ili Edomićana), jeste da smo kao moderna nacija nastali uz Crkvu odnosno kroz Crkvu. Bilo je Srba i srpske države pre Svetog Save, ali to je srpska praistorija. Naš identitet je vezan za Crkvu, bez Crkve nema pravo ni nas Srba, šta je inače potvrdila i istorija; jer u onom trenutku kad bi se Srbin odrekao Hrista i Pravoslavlja, počeo bi da se "odnaroduje". Malo slikovito rečeno: mi Srbi rođeni smo kao Hrišćani, mi smo ustvari hrišćanska nacija. U hrišćanskoj naciji je svejedno da li imaš plavu, riđu ili crnu kosu, plave, zelene, braun ili crne oči, pa i belu ili crnu kožu itd. "Rasa" ne bi smela da bude važna za Hrišćane. Uzmi, dakle, i crnkinju za ženu, ali neka bude iz ljubavi. U Boki imamo crnce, ili barem smo ih imali pre koji vek, zar ne Čejoviću..)) Puškinov (tj. Puškin, pisac, pesnik) pradeda bio je isto crnac, uz to ruski guverner Estonije, to u vreme kada su crnci na zapadu mogli da budu samo robovi. Pravoslavlje...


----------->>>>>>>>>
Uvod

Pretežno, srpski dužbenici opisuju srpsku istoriju od šestoga veka, od vremena
doseljavanja iz pribaltičkih zemalja na Balkan, kao da nas pre toga nije ni bilo. A gde
su nam onda živeli pradedovi? Nisu valjda vanzemaljci? Tim doseljavanjem na
Balkan Srbi su već imali usavršen jezik, izgrañen drustveni poredak, razvijen smisao
za državu, sa običajima i kulturnim temeljima. Imali su i dva, tri carstva. Pa gde nam
je onda kolevka?

Razlozi za prednje leže, pre svega, u prihvatanju nordijsko istoriografske i germanske
Berlinsko-Bečke skole, koja je namerno iskrivila nasu istoriju,čime nam je učinjen
falsifikat po kome Srbi nisu autohtoni narod u Podunavlju i na Balkanu od svoga
najranijeg početka. Time su nam oduzeli prošlost i brojne generacije zaveli, a sve u
nameri potpunog iskorenjivanja Srba. Za nas je jedino merodavna Autohtonistička
Škola prema kojoj u novije vreme imamo dva pravca, prvi "Indijski", po kome se
poreklo Srba izvodi iz Indije, a drugi "Podunavski", po kome su Srbi nastanjivali
Podunavlje "od početka", odakle su se raseljavali po Evropi, Maloj Aziji pa cak stigli i
do Indije. Začetnik podunavskog pravca je hroničar XII veka NestorČasni Kijevski, a
njegovi veliki pobornici su naši velikani: Olga Luković-Pjanović, Jovan Deretić,
Ranka Kuić, Miloš Milojević, Sima Lukin-Lazić, Laza Kostić, Pavel Šafarik, Ilija
Živančević, Svetislav Bilbija, Milan Budimir, Dragoslav Srejović i mnogi drugi, sa
nepobitnim dokazima nañenim u Lepenskom Viru. Tu su i mnogi strani autori:
Siprijan Rober, Emil Birnuf, Adolf Pikte, Ami Bue, Lorenc Surovjecki, Fransis-Maria
Apendini i brojni drugi.
O zastarelom učenju po kome su Srbi doselili na Balkan u sedmom veku nove ere,
ovde neće biti detaljnog prikaza, pošto svi dokazi idu u prilog tvrdnji da je to bilo
2--------------



poslednje srpsko doseljavanje i to u postojbinu svojih predaka. To su samo posledice
germanske istorijske škole, teorije koja nam je nametnuta. Još značajnija je tvrdnja
Jovana Deretića da se Srbi nisu ni doselili iz Zakarpatja, oni su u Podunavlju oduvek
živeli. A Poljak Kazimir Šulc dodaje da su Sloveni (čitaj Srbi) nastanjivali Podunavlje
od najstarijih vremena, kao Iliro-Tračani. Tokom rimske vladavine Srbi sa severa su
došli da pomognu svojim sunarodnicima, starosedeocima, tu ostali i očuvali sve svoje
običaje i jezik.

Autohtonističku školu prihvatili su već ruski i poljski istoričari, meñu kojima su se
istakli Adam Mickijević i Surovjecki sa Pavelom Šafarikom, koga smatramo svojim
pošto je bio profesor u Novom Sadu. Svi oni potvrñuju da su slovenski jezici
zauzimali centralno mesto u grupi indo-evropskih jezika, a da Sloveni oduvek žive na
svojim teritorijama, odakle su vršili uticaj i na istok i na zapad. Na žalost, svetska
tragedija ogleda se učinjenici da zapadni istoričari prilikom brojnih otkrića nisu
uzimali u obzir slovensko (odnosno srpsko) pismo, kojim bi mnoge "nejasnoće" i
"misterije" bile lako rešive. Najprostiji primer je ime vladara u Egiptu po imenu Arsa
(ćirilično pisano APCA) ili imenica most (MOCT), što su za Zapadnjake bile nerešive
zagonetke.

Putujući vremenski unazad stižemo do Indije, odakle nas putevi vode preko
prostranstava Azije, pa preko ruskih nizija i na zapad sve do Španije i Engleske.
Srpskom istorijom bavili su se nemački istoričar Leopold Ranke iČeh Jireček,
mañarski grof Bendžamin Kalaj, slavisti Jan Kolar i Pavel Šafarik i mnogi drugi.
Postoje spisi grčko-rimskih pisaca Herodota i Plinija, pačak i kineskih i turskih, a
takoñe i Hrvata Franje Račkog, kao i srpskih istoričara Jovana Rajića, Stojana
Novakovića, Sime Lukin-Lazića i mnogih drugih, u kojima se spominju Srbi.

Srpska herojstva tokom vekova istakla su nas u prve redove svetske istorije i davala
nam pravo grañanstva meñu uglednim vojničkim nacijama. Srpska ljubav prema
otadžbini, odanost prema slobodi i srpska herojsko-pesnička poezija privlačili su
pažnju svetskih duhova od Napoleona do Getea, od Bajrona do Viktora Igoa.Čak i
hladni Englezi gledali su u Srbima i Crnogorcima heroje dostojne Spartanaca. A Srbe
novije istorije, inspirisali su mitovi njihove carske prošlosti Nemanjića i kosovska
tragedija. Susedi koji su nas oduvek mrzeličinili su to pretežno iz zavisti, stremeći za
našim istrebljenjem.

U uvodnom delu rada "Doseljavanje Srba na Balkan i prva država" neimenovani autor iznosi sledeće: "Naučnici smatraju da su zemlje zapadne i srednje Evrope naseljene od pleistocena (diluvij, ledeno doba), a da se na Balkanskom poluostrvučovek pojavljuje u periodu poslednje glacijacije (pre 40.000 godina). Na osnovu nalaza u pećinama pod Jerininim brdom u selu Gradac i u Risovači na Venčacu izgrañene su slike tadasnjeg ljudskog života. Oko 25.000 godina pre nove erečovek napušta pećine,čime se

3


završava prvo poglavlje istorije ljudske zajednice na teritoriji Srbije. Arheološka
nalazišta uðerdapu potvrdila su da se tamo razvila jedna od najsloženijih kultura
praistorije, nazvana kultura Lepenskog Vira (7.000-5.500 godina pre n.e.). Na
internetu se nalaze podaci o figurinama nañenim u Lepenskom Viru iz sedmog
milenijuma stare ere, a ispitivanja radioaktivnim ugljenikom potvrñuju starost nañenih
artikala na oko 8.580 godina, odnosno preko 6.500 godina pre Hrista. Postoji i
podatak da je kolevka Evrope u Rajkovoj Pećini, na Rudnoj Glavi kod Majdanpeka uz
Baljetinsku reku. Najstariji ljudi ove kuture živeli su u naseljima, u zajednici od dve
dočetiri biološke porodice. Neolitska kultura na prostorima severno i južno od Save i
Dunava razvila se od 5.300 do 3.200 godina pre n.e., a najznačajnija nalazišta su
Starčevo i Vinča".
Poreklo imena Srbin

Srpski istoričar Jovan Rajić u "Istoriji Srba" (1794.), iz starih izvora, izvodi poreklo
Srba od Hunskih Sabira. Drugi izvori, ime Srba izvode iz Srbata - Sarmata, a takoñe i
od reke Serbice (izmeñu Eufrata i Tigra u Mesopotamiji, današnji Irak). Neki autori
ime Srba izvode iz reči sobranie (zbor, sabor) i slično, a neki ga prostorno vezuju za
Sibiriju, jednu od naših prapostojbina.Češki istoričar Pavel Šafarik vezuje srpsko ime
sa reči Sjarbin, Serb, Serbin, Sibrin, što su sve oblici značenja roda, naroda, a što ima
isto značenje sa latinskom reči gens i natio, ili indijskom reči Serim, što znači narod
iste krvi. Neda Marinović u opisu najstarijeg naroda na Balkanu iznosi da Srbin, u
starodavnom indijskom jeziku, sanskritu, iz koga su potekli svi indo-evropski jezici,
meñu kojima i srpski, označava slobodnogčoveka, junaka, koji se večito bori za
sopstveni opstanak. Prema ruskom istoričaru Veltmanu u delu "Atila i Rusi" ime
Srbin od starine odnosilo se na vojnički, ratnički stalež u Rusiji, a reč Srb označavala
je vojnika, hrabarogčoveka i navodno od Srba su postali Kozaci. I dan danas oko reke
Volge reč Serbo označava porodicu, rod, svojtu, a kod Belorusa reč Sabr ili Sjarb
znači silu, množinu velikog naroda iste krvi i jezika. Kod Velikorusa reč Serbi
označava zdrav, junačan, silan soj ljudi. Kod Lužičkih Srba reč Sorab ima značenje
čoveka najrazboritijeg, najlepseg, najodabranijeg u tom rodu. Kod Ukrajinaca reč

Sirbin označava gospodara. U srpskom narodu od davnina postoji pohvala pokojnika,
za koga se smatralo da je bio dobar, sa visokim odličjima, koja kaže: "Baš je pravi
Srbin bio i srpski živeo". A u Crnoj Gori hrabrog junaka su hvalili sa: "Srb od
Kosova". I u turskom jeziku reči Sirb i Serb imaju značenje naroda jednog kolena,
hrabrog, ubojitog i nepokornog. Kod starih Persijanaca reč Sarb znači glava,
starešinstvo. Kod Arabljana, Haldejaca i Jevreja reč Srb označava slobodnogčoveka,
junaka, nepokornog. U starom sanskritskom jeziku reč Serbh znači ne dati se nikome,
a koren te reči znači seme, koleno i rod. Šafarik i Kolar su citirali, takoñe, da reč Srbi
označava roñake, svojtu. Nepoznatomčoveku Srbinće reći: "Kako se Ti ono zvaše
Roñače".

4


Za Srbe se ponegde vezuje ime Vlah, što su Turci usvojili od Hrvata. To ime
pripadalo je Keltima sa kojima su Srbi došli u dodir 400 godina pre n. e. Kasnije se
Vlah zvao ratar ili pastir. Kada su Turci okupirali srpsku državu, Srbi su se povlačili u
planinske predele i pretežno se bavili zemljoradnjom i stočarstvom, pa su im po tom
osnovu Turci dali ime Vlasi, mada ta reč označava zanimanje a ne narod. Danas se
Vlasima naziva narod koji živi u Rumuniji. Stari istoričari Srbima daju ime Rac, a to
potiče od značenjačoveka iz Raške, postojbine Srba po doseljavanju na Balkan. Ime
Srb i Sorab vodi takoñe poreklo iz samog srpskog jezika, gde ima značenje
ogromnosti i sile naroda jedne krvi. Prema tome, veruje se da su Srbi u vreme
usvajanja svoga imena posedovali sve ove osobine. U "Istoriji naroda srednje Azije"
Joachim je zabeležio reči kineskog pograničnog guvernera Hju Ju-a, 160. godine pre
n.e.: "Srbi su nas napadali 30 puta od proleća do jeseni". Takoñe, kineski državnik Caj
Jun kaže: "Od kako su pobegli Yuni (Huni), osiliše se Srbi i zavladaše zemljama
njihovim. Ima ih sto hiljada vojnika i prosvećeni su, plemena su im silnija i
mnogobrojnija i mi ne možemo da im se odupremo". Istraživanja su potvrdila dačak i
na Tibetu i dan danas postoje nazivi koji sučisto srpski, kao:čedo, jarak, sila,čiča,
rudnik, gora, luč, kao i imena: Božan, Milovan, Srbica i druga, Miloš Milojević ih je
zapisao 710. Nemac Ekerman tvrdi da ime Srbin označava narod, a Henrih Leo, da to
ime dolazi od sanskritskog imena Sarb ili Srp, sto označava narod koji sečesto seli.
Istaknuti Slavista, Francuz Siprijan Rober iznosi da ime Srbin obeležava celu jednu
rasu naroda i da su to Iliri, najstariji Sloveni. Jakov Grim je u predgovoru "Maloj
gramatici Vuka Karadžića" napisao: "…da nema slavnijeg imena koje bi se moglo
upotrebiti za sve Jugo-Slovene i da ni jedno drugo pleme nema takvu istoriju koja bi
se mogla uporediti sa srpskom".

Po Herodotu svi Tračani, Skiti, Vendi, Tribali i Iliri su Srbi. Inače reč Tračani, nastala
je u grčkom pogrešno zbog nemogućnosti izgovora suglasnika, što se odnosi na
Rašane.

Aleksandar Veliki poklonio je srpskim plemenima mnogo zemlje u Srednjoj Evropi u
znak zahvalnosti za ratne zasluge, nazivajući te nove zemljoposednike Panovi
(gospodari). Smatrao ih je velikomoćnim i najčuvenijim narodom, koga je nazvao
Slavan. Na samrti je izrazio želju da svi narodi od Jadranskog do Hladnog mora žive
po zakonima "Slavnih". Tako je kažu, odlučio umirući pobednik u belom gradu
Aleksandriji. Dr. Deretić navodi da je iza Aleksandra Velikog ostalo zapisano da je
neki veliki vojskovoña, pre njega, preduzeo pohod sa Helmskog (Balkanskog)
poluostrva iz Srbije na istok sve do Indije. Bilo je to nešto preko 2000 godina pre
Hrista, a taj veliki vojskovoña zvao se Nino Belov, koji se u "Svetom pismu"
spominje kao Nebrod. Cilj mu je bio Indija. Krenuli su iz današnjeg Niša, prešli Malu
Aziju i stigli do Indije. U starim zapisima zabeleženo je da je to prvi prodor Arijevaca,
a ime su dobili po bogu Aronu,čiji su tragovi kulta pronañeni na današnjim predelima

5

Kosmeta. Skorašnja otkrića potvrdila su da su Sloveni (Srbi), kao Arijevci okupirali
iranske visoravni i oblasti Inda i Ganga. Njihovi običaji ostali su očuvani u Vedama.
Prema tome, Sloveni su se dokazali kao nosioci Arijanizma, dok sami Indusi smatraju
da su im Vede podarili bogovi. Nina Belova nazivali su i bogom Bak. On nije bio
samo osvajač, već i graditelj, a svoju ljubav prema graditeljstvu preneo je i na svoju
ženu Semiramu, koja je bila očarana gradnjom Vavilona i naredila je da se taj grad
dovrši po njenim zamislima, kojom prilikom je sagrañen most dug 900 m za ulaz do
centralne kule, načijem vrhu je sagrañena opservatorija. Posle Nina Belova, novi
vojskovoña Serbo Makeridov, po uzoru na Nina, izveo je drugi pohod Arijevaca na
istok, a on se u svetom pismu spominje kao Asur i neki ga otuda smatraju osnivačem
Asirskog carstva. Prema tome, Aleksandar Veliki je bio treći osvajač dalekih svetova i
išao je "utabanim stazama" tek 335. do 332. godine pre Hrista. Aleksandar nalazi Srbe
izmeñu reka Inda i Dželama, koji su tu ostali od Nina Belova i živeli u dva grada, od
kojih se jedan zvao Serbija. Aleksandar taj grad dograñuje i ulepšava i naziva ga
Aleksandrija Serbijska.

Grčki istoričar Herodot govorio je da su Srbi posle Indusa najveći narod na svetu.
Herodot je Srbe svrstavao u Tračane, dok su ih drugi svrstavali u Skite, Sarmate,
Gote, Hune, Avare i Vende, a neki su ih nazivali Sklav i Slavin.Češki istoričar
Šafarik, koji je bio profesor u Novom Sadu, doslovno kaže: "Ime Srbin je najstarije i
duboko ukorenjeno meñu svim Slovenima". Nemački i ruski istoričari prihvatili su
uglavnom Herodotovo tumačenje da su Srbi Tračani. Njihovo tumačenje za to je
sledeće: "…meñu Srbima od pamtiveka živelo je veliko pleme nazivano Raščani ili
Rasi, a to ime potiče iz Indije od reči Raška, sto označava rujnu crvenu boju, koju su
Srbi od uvek voleli." Otuda su iskonski Raščani Crveni Srbi. Ti Srbi u vreme
Herodota su živeli u Maloj Aziji i na Balkanu u Trakiji. Po njima je i nazvana oblast
Stara Raška u Trakiji pored reke Marice i novija Raška, Nemanjina prva Srbija. I
danas postoji rečica Raška, koja se uliva u Maricu kao i ruševine grada Ras. Jovan
Rajić navodi kako je mañarski istoričar Istvanfi, Despotaðurña Brankovića nazivao
ðorñem Tračaninom, a grčki istoričar Laonik Halkokondil kaze da su Srbi Ilirci, došli

iz zemalja iza Dunava i tvrdi da su Srbi najstariji i najveći narod na svetu
(podrazumevajući pod tim imenom sve Slovene). U Minhenu se nalazi originalna
nemačka hronika, pisana oko 750. godine nove ere, u kojoj doslovno piše: "Srbi
predstavljaju tako veliko carstvo (regnum) da su iz njih proizašli svi slovenski narodi"
(Hormayers Archiv, st. 282-283). Hrvatski istoričar Maretić, pišući o rimskom
istoričaru Pliniju, koji je živeo u Hristovo doba, navodi da su Srbi živeli oko Dona, a
Vendi uz Vislu. U to doba Srbe su uglavnom nazivali Tračanima, Tribalima, Vendima
i Antima. Prokopije iz Cezareje, gotski pisac Jornand i Arapin El Bakr' tvrde da su
Srbi nastanjivali veliki deo Azije, ceo Balkan i još pre Hrista dopirali do Rima. Dr.
Rački u svojoj "Povjesti Slovena" (st. 6 i 7) navodi: "U početku Sloveni su se nazivali
domaćim imenom Srbi, tj. roñaci, a stranci, specijalno Nemci zvali su ih Vendima.

6-------------



Tim imenom zvali su ih i Grci i Rimljani još od sedmog veka pre Hrista". Sve ovo
potvrñuje da su Srbi najstariji slovenski narod i da je ime Srbin hiljadama godina
starije od imena Sloven. Ime Sloven javlja se prvi put u petom veku (491. g.) nove
ere, sa rimskim osvajanjem. Pomerajući se na Zapad Evrope, Srbi su se sukobili sa
Germanima. U to doba sva srpska plemena meñusobno su se razumevala i počeli su se
zvati Slovenima, a one koje nisu razumeli nazvali su Nemci, jer su im delovali nemo.
Kako su se do tada svi Sloveni nazivali Srbima i hiljadama godina sačuvali to ime,
otuda su svakako oni bili kičma i srž svih slovenskih naroda.Češki istoričar Jan
Dobrovolski, u "Jahrbuch 1827" kaže: "Istovetnost imena lužičkih i balkanskih Srba
nije slučajna, ona potiče iz prastarih vremena kada su se srpskim imenom nazivali svi
Sloveni". A Pavel Šafarik u knjizi "Slovenske starožitnosti" piše: "Ime Srb duboko je
ukorenjeno meñu svim Slovenima i moglo je samo u svojoj pradomovini dobiti svoj
pravi značaj". Rus Veltman u svojoj istoriji potvrñuje da je u drevnim vremenima ime
Srbin bilo zajedničko svim Slovenima". Takoñe, nemački etnolog Zering piše: "Prvo
opšte ime svih Slovena bilo je Srbli, sto je značilo ujedinjeni", a mañarski grof Kalaj u
svojoj istoriji pisao je: "Po ispitivanjima najboljih naučnika svi slovenski narodi u
prastaro doba nazivali su se Srbi". On takoñe navodi da se od šestog veka pojavljuje
ime Slavi, dok su svi Sloveni živeli zajedno i nazivali se sabraćom. Interesantno je
pisanječeškog viteza Dalimila, od pre 850 godina, kada on navodi "Srbove nastaniše
na Balkanu, uz more pa se razgranaše sve do Rima". Slovenac Krek tvrdio je da je
prvo ime svih Slovena bilo Srbin. Nema, meñutim, pisanih dokumenata o cepanju tog
jedinstvenog naroda u sadašnje slovenske narode. Tek po neko dodiruje tu temu.
Tako, ima tvrdnji da su cepanja nastala na početku nove ere, a i takvih koja pominju
da je do toga došlo sedam-osam stotina godina pre toga. Franjo Rački piše "Širenjem
svoje vlasti ka severu i istoku Rimljani počeše dobijati tačnije vesti o Srbima, koje su
oni kao i Grci nazivali Vendima, iz baltičkih krajeva od kojih su kupovalićilibar od
sedmoga veka stare ere". Rimski istoričar Aleksandar Giljferding pisao je: "Baltički
Vendi imali su bogate i velike gradove, prosvetu, državno i versko ureñenje i trgovinu
koja je zadivila savremenike". Pošto su živeli na ogromnim prostranstvima, a vezivao
ih je zajednički jezik, a ne političko jedinstvo, to je cepanje Srba moglo nastupiti par
hiljada godina pre Hristova roñenja, usled prenaseljenosti i potrebe za novim
prostorima. Prema predanju i nepobitnim podacima Srbi su pre dve hiljade šest stotina
godina imali naprednu i prosvećenu državu na Baltičkom moru. A njihovo
doseljavanje iz Indije na Baltik usledilo je preko hiljadu godina pre toga.

Nemac Jirgen Španut, istražujući nemačku istoriju, otkriva srpska groblja na tlu
Španije, Portugalije i Bretanje od 3.000 godina pre Hrista. On takoñe u pećini kod
mesta Mas-d' Azil u Francuskoj otkriva belutke, koji predstavljaju prve početke
stvaranja pisma, počev od ledenog pa do ranoistorijskog perioda. A u mestu Glozel
otkrio je kamenje na kome je našao iklesane jelene, medvede i životinje koje mogu
biti panteri ili divlji konji, sa oznakama koje pripisuje filistinskom ili sinajskom

7--------------



pismu. Ove iskopine procenjene su na devet do deset milenijuma starosti pre Hrista.
Francuski arheolog Morle nazvao je to pismo azbuka Glozel, a Jirgen Španut navodi:
"Oni koji su izmislili ovo pismo su postavili kamen temeljac naše civilizacije". On
misli da se radi o Filistincima, a po uporedbi sa nasomćirilicom proizlazi da se radi o
Srbima. Platon smatra da je isto kraljevstvo vladalo Sredozemljem i Egiptom i preko
Tirenskog mora protezalo svoj uticaj sve do Gibraltara. Na sve to Ilija Živančević
napisao je da je Slovenstvo bilo rastureno od Vladivostoka do Jadrana, kao kičma
čovečanstva.

Najstariji haldejski, asirski i misirski rukopisi i kameni spomenici ljudske civilizacije
stari su oko sedam hiljada godina. Po njima najmanje toliko je stara i srpska istorija. U
tim spomenicima spominje se ime Srbin, ali ne i Sloven. I "Kineski dvorski dnevnik",
koji je neprekidno pisan od oko dve hiljadite godina pre Hrista, sadrži podatke da su
tada Srbi živeli u azijskoj Sarmatiji i u zemljama iza Dona. Tada je srpski narod živeo
na prostorima od Sibirije do italijanske Venecije. Francuz Rober Siprijan razvio je
teoriju o poreklu svih Slovena od Iliro-Srba, tj. od podunavskih balkanskih Srba, koji
su se prostirali od Baltičkog i Crnog mora do Kavkaza i Kaspijskog jezera. Srbe
donjeg Dunava on naziva proto-Srbi ili prvobitni Srbi i za proto-Srbe tvrdi da su ta
područja nastanjivali ranije od vremena u kome je živeo Mojsije. Za kasniji dolazak
Srba na Balkan Siprijan kaže da su oni samo došli sabraći u pomoć u borbama protiv
Rimljana. Niječudo da su od tada neki narodi modifikovali jezik pačak i davali sebi
druga imena, zbog ogromnih razdaljina i otežanog komuniciranja. ImenaČeha,
Hrvata i Rusa pominju se prvi put u pisanim spomenicima od sestog veka n.e.,
nekoliko hiljada godina posle Srba. O tome Safarik pise: "Nikada do šestoga veka nije
pomenuto imeČeh, Leh ili Sloven, a i o Poljacima i Rusima pisana istorija govori tek
u devetom veku.". Prema zapisima Jornanda i Prokopija, Vendi i Srbi su dva imena
jednog istog narodnog stabla. Lužički Srbi za sebe kažu da su oni iz balkanske Srbije,
što potvrñuju nemački istoričari Setgen (Schoettgen) i Krajsih (Kreysig), uzimajući za
osnov ista imena ljudi, reka, planina i drugih geografskih pojmova. Poljaci su u
novijim istraživanjima utvrdili prisustvo Slovena (Srba) na baltičkoj obali od pre
2.000 godina pre Hrista. To su bili Protosloveni (Protosrbi),čiji su potomci današnji
Lužički Srbi. Olga Luković-Pjanović kaže da su Bosna i Slavonija bile srpske i zvale
se "Bela Srbija", a prostirala se sve do današnjih nemačkih granica. Rober Siprijan
zaključuje da su Srbi najstarije stablo slovenske rase i da su ih na Zapadu nazivali
Vendi, kao i da su žitelji Sarmatije autohtoni Srbi. Po Iliji Živančeviću Dušanov
Zakonik predstavlja samo kontinuitet tradicionalnog vendskog porekla, a Valter Vist
(Walter Wuest) piše da je sanskritski jezik nastao iz vendskog, ali mu ne moze
odrediti vreme. On tvrdi da je u Indiju došao sa severozapada, a po svim
uporeñivanjima jedina je mogućnost da je to bio srpski jezik. To je u saglasnosti i sa
Ilijom Živančevićem, koji kaže: "Sloveni su ostalim narodina dali reč." I on kao
vreme nastanka sanskritskog jezika odreñuje 4.500 godina pre Hrista, dok Emil

8----------------



Burnuf (Emil Burnouff) nalazi da je to bilo daleko pre,čak u doba "mrače praistorije".
On nije usamljen u tvrdnji da su grči i latinski jezici nastali iz pelazgijskog jezika. A
za narod Pelazga kaže da su živeli u Sredozemlju i po Alpima. Pelazge su mnogi
proslovekovni autori identifikovali sa starovekovnim Srbima.

Jedan ogranak Srba, koji je iz Sarbarske, preko Male azije, stigao na Balkan 3.000
godina pre Hrista, naselio je Staru Rašku (Trakiju), a jedan deo istih se morskim
putem spustio do Krita u tri talasa 1.800, 1.500 i 1.400 godina pre Hrista. Pobedili su
Krićane ali su se sa njima izmešali i pretopili u novi narod - Grke ili Jeline. Podaci
govore da ni imena grada Atine i istoimene boginje nisu grčka. Ima zapisa koji tvrde
da su i Akropolis sagradili Srbi. Sami Grci za sebe veruju da su oni nastali od naroda
zvanog Pelazgi i da su govorili "varvarskim" jezikom, a nalazi ukazuju da su to bili
Srbi. Olga Luković-Pjanović za Grke kaže da su oni ostatak hordi asirskih i
Ramzesovih trupa, koje su se pomešale sa srpskim plemenima, a takav stav zastupa i
sam Herodot. Na Kritu se zadržalo jedno pleme Borusi, koje se nije mešalo sa
Krićanima. Kada su se i oni uputili na sever, zaposeli su obalu Baltika i održali svoj
jezik sve do pre 200 godina, od kada su ih Nemci germanizovali i preimenovali u
Pruse (Projzen izgovaraju Nemci napisano Preusen). Srbi sa Peloponeza naselili su
oblasti iznad Save i Dunava stvorivsi prvu Panonsku Srbiju. O samoj Troji zapisi
Mihaila Lomonosova i Mavra Orbinija, kao i pevanje Ivana Gundulića, idu u prilog
umešanosti Srba u trojanski rat. Padom Troje Srbi su u drugom talasu 1860 godina pre
Hrista, opet došli na Balkan i proširili se do Venecije.

Katarina Velika, ruska carica, je lužičko-srpskog porekla, što su istoričari potvrdili po
tituli njenoga oca (bio je princ oblasti Anhatt, Zerbst - Serbiste). Katarinu su u
mladosti zvali "Severna Semiramida". Ona je sama za sebe govorila da je slovenske
rase i pisala Grimu 1784. godine da je slovenski jezik bio prvobitni jezik ljudskoga
roda, a kako kaže naš narod: "Carska se ne poriče".

Nikola Frere, kako navodi Šafarik, smatrao je srpski majkom tračkog i grčkog jezika. Šafarik u svom delu "Starožitnosti" piše: "Srbi žive u Evropi od najdavnijih vremena ili od praistorijskog doba, a tako rasprostranjen narod vodi svoje poreklo od najdalje prošlosti". On tvrdi da su Srbi nastanjivali gotovo celu Evropu i mnoge delove Azije, pa otuda ona naša stara izreka: "Govori srpski da te ceo svet razume". Za srpski jezik Šafarik kaže da je: "Tako originalan,čist, gramatički savršen i bogat, te nije mogao da se oblikuje bez postojanja jednog jedinstvenog prvobitnog i samostalnog naroda". A stari srpski jezik bio je sasvim sličan današnjem, savremenom, što je retkost u istoriji jezika. Kad je reč o pismu još niko se nije ni približio Vukovom pravilu: "Piši kao što govoriš,čitaj kako je napisano".
Sigismund Herbestajn navodi da su Srbi živeli na celoj obali Jadranskog mora, od
Venecije do Konstantinopolja, uključujući tu i srpski Carigrad, pa navodi Miziju, kao

9----------------



balkansku oblast, koju su grci i Rimljani delili na Gornju i Donju Miziju, te dalje
Lužičke Srbe i Srbe u današnjoj Mañarskoj. Rober Siprijan za Dunav kaže da je
srpska reka, a Srbe naziva početnim narodom i majkom naroda a srpski jezik -
jezikom majkom. Nestor Kijevski, Leonik Halkokondilo i Rober Siprijan se slažu i svi
nazivaju podunavski basen praslovenskom kolevkom Evrope.
Podunavlje, prva srpska postojbina

Miloš Milojević piše da su Srbi od iskona živeli na svojim sadašnjim zemljama, od
Italije ili Sredozemnog mora do Grčke i od Jadranskog do Crnog mora, tu su imali
svoje sveštenstvo i ureñenu crkvenu upravu u licu svojih arhiepiskopa sa sedištem,
izmeñu prvog ičetvrtog veka n.e. u Sirmijumu, drugoj rimskoj prestonici, današnjoj
Sremskoj Mitrovici. Učetvrtom veku, pod navalom Huna, povukli su se u Zvečan, na
Kosovo, gde su takoñe stvorili Kosovsku Mitrovicu. Po Milojevićevim nalazima
srpska crkva starija je od rimske i grčke.

Zna se da su Srbi u prastara vremena bili monoteisti (verovali su u jednoga boga), dok
je mnogoboštvo nastalo kasnije u Grčkoj. Prema VeselinuČajkanoviću srpska religija
pretežno je indo-evropska i u njoj ima najviše elemenata iz indo-evropskih vremena.
Kazimir Šulc navodi pismo apostola Pavla, prema kome je on (apostol Pavle)
propovedao "Hristovo Jevanñelje", Hristovu veru kod Srba, od Jerusalema do Italije.

Draško Šćekić u svojoj knjizi "Sorabi - istina o srpstvu od iskone" iznosi da su Srbi na
našim današnjim prostorima živeli više od 7.500 godina. On takoñe tvrdi da su Srbi
zvanično počeli da broje godine od 5508. godine pre Hrista, premačemu se navodi da
je despot Stefanðurañ Branković poginuo 6935. godine i da je knez Lazar poginuo na
Kosovu 6893. godine. Prema tome, autor ovoga teksta pise ovo godine 7511. u
Kanadi. Šćekić takoñe navodi da su Mesopotamci počeli brojati godine 3.200 a
Egipcani 3.000 godina pre Hrista, Rimljani od 743. godine pre n.e. (godina stvaranja
Rima), Grci od 776. godine pre nove ere, od prvih olimpijskih igara. Prema tome Srbi
su počeli meriti vreme davno pre svih. Prema tom srpskom kalendaru Car Dušan je
proklamovao svoj Zakonik na praznik Vaznesenja, 21. Maja 6857. godine. Dušanov
Zakonik ima gotovo svetovni karakter, baziran na hiljadugodišnjim tradicijama
srpskog naroda, koje se nalaze u Vedama, a one nose pečat neprolazne mudrosti izvan
vremena i prostora. Svi današnji slovenski narodi bili su ujedinjeni pod imenom Srbi,
govorili su zajedničkim jezikom, iz koga se kasnije razvilo 12 različitih govora.
Šćekić takoñe prikazuje, kad je reč o prakolevci srpstva, Indiji, da je tamo nastala prva
Srbija, pod imenom Sarbarska. Odatle su oko 4.500 godina pre Hrista započele prve
seobe i to u tri pravca: prva u pravcu rajske zemlje Mesopotamije, druga ka srednjoj
Aziji, a treća ka severnoj Aziji, današnjoj Rusiji, gde je stvorena plemenska država
nazvana Sirbidija, Sirbirija ili Sirbija - Sibir. Ovo je u saglasnosti i sa drugim autorima
kojiće u daljem tekstu biti prikazani.

10------------------



U vreme kralja Milutina (1282. do 1321.) na srpskom dvoru jelo se zlatnim
viljuškama i kašikama, a u Evropi je viljuška prvi put uvedena u XVI veku, u vreme
Henrika III i to je doživljeno kao izuzetan dogañaj.

U traganjima za srpskim korenima Ognjen Radulović navodi da je Balkansko
poluostrvo bio prvi naseljeni region iz koga su kasnije naseljavani ostali delovi
Evrope. Srbi se ovde nisu doselili, već su tu živeli od svoga početka i odatle su se
raseljavali. Podunavlje je kolevka evropske, pa i svetske civilizacije. Prema tome,
sadašnji stanovnici Balkana su potomci plemena Rašana, koji su tu živeli od
najstarijih vremena. Istoriju Tribala, trinaest vekova pre Hrista, Herodot smešta u
Pomoravlje, kako kaže zapadno od reke Istkar, gde iz ilirske zemlje reka Angro teče
na sever i uliva se u Astkar. To prema sadašnjem stanju odgovara slivu zapadne i
velike Morave i Dunava. U knjizi "Civilizacija Germana i Vikinga" izdatoj 1976.
godine u Švajcarskoj, Patrik Lut (Patrick Louth) pise da su 2.000 godina pre Hrista u
Skandinavske prostore došli narodi iz Podunavskih ravnica. Za mnoge istrazivače
ostali su "misteriozan" narod. Drugi Švajcarac Judžin Pitar (Eugene Pittard) kaže da
su ti "misteriozni" narodi naselili i obale Norveške i Škotske, a smatrali su ih
pripadnicima dinarske rase, bili su visokog stasa i lepi. Po Pitaru kretali su se od
Venecije, preko Centralne Evrope i Nemačke, do Švedske i Norveške, a druga grana
prešla je moreuz Kale i nastanila britanska ostrva. Sve su to bili naši pretci, Srbi.

Obelisk iz Ksantosa sadrži natpis uklesan u kamenu, koji pretstavlja zbirku zakona
starih Srba. Ovaj zakonik stariji je nekoliko vekova od Mojsijevog. Prema
Ptolomejevoj "Azijskoj i Evropskoj Sarmatiji i delu Indije" u Grčkoj na ostrvu
Halkidiki jedno mesto, na kome je persijski car Kserks preveo 1,700.000 vojnika u
petom veku pre Hrista, još uvek se zove Prevlaka. Senzaciju u svetu izazvao je ruski
istoričar Jurij Miroljubov 1954. godine kada je počeo da objavljuje prevode "Velesove
knjige", koja pretstavlja hrastove daščice na kojima je urezana slovenska hronika od
650 godina pre Hristovog roñenja. Svetislav Bilbija prvi je dešifrovao etrursko pismo,
primetivši da etrurska slova potsećaju na slova Vukovećirilice. Kada ih je počeočitati
s'desna u levo, uspeo je da sklapa reči koje su imale isti koren kao mnoge reči u
savremenom srpskom jeziku. Prethodno su se mnogi zapadni naučnici bezuspešno
mučili da dešifruju etrurski jezik, uporno odbijajući da za to upotrebe slovenski, dakle
srpski. Tako je nañen ključ za etrursku bravu. Bilbija je zatim našao da sećirilica
razvila iz klinastog pisma Nizana, naroda u literaturi zabeleženi kao Hiti iz Male
Azije, koji su 2.000 godina pre Hrista u oblasti Likiji podigli grad Srb. Uporedivši
zapise sa obeliska iz Ksantosa sa znacima Vukovećirilice Bilbija je pročitao sve
spomenike etrurskog naroda i time utvrdio da svi ti narodi potiču iz Podunavlja, sa
područja na kome danas žive Srbi. Poznato je da su Etrurci pre Latina živeli u
današnjoj Italiji i sebe su nazivali Rašanima. Opšte je prihvaćeno tumačenje naučnika
da reč Ras označava soj, rasu, pripadnost plemenu koje govori istim jezikom. Mi

11-------------



danas znamo da su Rašani bili žitelji Nemanjine države i još postoje ruševine grada Ras. Prema tome govoriti o Etrurcima, znači govoriti o Rašanima koji su živeli na području vinčanske kulture, severozapadno od Prokuplja.

Komentarišući istraživanja profesora Deretića, Ognjen Radulović navodi da su
Rimljani prelaskom Jadranskog mora, krenuli u osvajačke pohode i naišli na Ilire, a
kasnije i na Tračane, narode koji su naseljavali te oblasti. Iliri su zapravo bili Veneti
ili Vendi - srpski narod, a Rimljani su im dali ime Iliri prema tadasnjem vladaru koji
se zvao Ilija, koji je vladao u području današnje Hercegovine i dela Crne Gore. I na
ostrvu Rabu postojao je grad Sarba. Za Tračane se navodi da su bili vrlo žilav narod, a
po brojnosti odmah iza Indusa.

Prema istraživanjima dr. Milorada Stojića, Tribali su naseljavali oblasti celog srpskog
Podunavlja, kompletno Pomoravlje, donju Posavinu, deo Kolubare, istočnu Srbiju,
severozapadnu Bugarsku i prostirali se na jug do Skoplja. Kontinuitet Tribala na ovim
područjima traje od trinaestog veka pre nove ere, pa do drugog veka posle Hrista.
Imali su ureñenu državno-pravnu teritoriju, što svedoči njihov grb, koji se pojavljuje
posle propasti srednjovekovne srpske države. Srpska država Nemanjića imala je svoj
grb: na crvenom štitu dvoglavi beli orao, a grb Tribalije se javlja od sedamnaestog do
osamnaestog veka kao grb Šumadije. U novije vreme brojni istraživači smatraju da su
Iliri i Sarmati, odnosno Sloveni jedinstven etnos. Herodot je tvrdio da su Veneti i Iliri
isti narod, a Ptolomej da Venetičine deo Sarmatije. Milan Budimir opisuje pojave
Veneta na obalama Atlantika, Baltika, u Alpima, u dolini reke Po, na Balkanu
(Dalmacija, Tesalija, ušće Dunava) i u severnoj Anadoliji. Nas književnik Miloš
Crnjanski naveo je imena na desetine geografskim pojmova u Britaniji koji
odgovaraju nazivima na tlu naše zemlje. Anonimni autor iz sedmog veka pisao je da
su postojale tri Srbije: jedna do Grčke, druga u Dačiji, a treća u Sarmatiji. Celokupnu
ovu oblast osvojili su Rimljani, pod svojim imenom Ilirik. Upravni centar bio im je u
Sirmijumu, gde vladavina "ilirskih i dačkih careva" traje od 248. do 392. godine nove
ere.
Srbi u severozapadnoj Evropi

Za Hrvate se govori da se to ime pominje prvi put od šestoga veka nove ere i da se
odnosilo na Srbe koji su živeli po planinskim predelima, hrbatima, slično današnjem
nazivu Zagorci. Sam hrvatski istoričar V. Kljajić u svojoj istoriji "Seoba Hrvata" piše
da se deo Srba nazivao Goranima ili Horvatima, što nije označavalo narod nego
plemena.Česi su ih nazivali Hrbatima, a Šafarik navodi da reč Hrvat označava
brñanina. Po Dalimilu i Šafariku, Hrvata, kao naroda, uopšte nije bilo. Ruski istoričar
Nikola Durnov kaže: "Milioni Srba primivši katoličanstvo pretvoriše se u Hrvate". On
u "Ruskom Straniku" opisuje Zagreb kao prestonicu pokatoličenog srpstva. U
"Varšavskom dnevniku" general Gurka pisao je 1880. godine: "Nikad Rusija neće

12-------------


sankcionisati istorijsko nasilje, da se stvori zasebno od srpskog naroda hrvatska
katolička kraljevina, gde živi srpski pokatolišeni narod".

Na prostorima današnje Galicije i Poljske od pre preko tri milenijuma postojala je
Bela Srbija. Njen drugi deo obuhvatao je prostore današnjeČeške i Bavarske.Česi su
živeli u Beloj Srbiji, a samo imeČeh imalo je počasni karakter. Oko reke Morave
živeli su Moravci. Bliski Moravcima bili su Slovaci,čije poreklo takoñe datira od
Srba po tvrdnji austrijskog istoričara Sinise, kao što su i Srbi Korutanci, današnji
Slovenci, prema nemačkom istoričaru Dimleru. Oni Srbi koji su živeli po gajevima i
šumama dobili su ime Lesi ili Šumadinci (šuma se na ruskom zove les), a oni koji su
živeli u nizinama nazvani su Poljacima. Poljski istrazivač Jozef Kostriževski potvrdio
je ime Poljske, koje je došlo od srpske reči polje, a odnosilo se na zemljoradnju. Po
Jovanu Luciju, Bela Srbija bila je u Karpatskim gorama, a Šafarik je pisao da je za
Tatrama, današnji delovi Poljske i Rusije, živeo veliki srpski narod. Upravo iz tih
prostora Bele Srbije dogodila se poslednja velika seoba Srba početkom sedmoga veka
nove ere, preciznije 632. godine. Za Poljake, kao narod, kaže se da nastadoše od
preostalih Belih Srba, koji su se i dalje zadržali u staroj postojbini.

Rimski i grčki istoričari Plinije i Ptolomej, koji su živeli u doba Hrista, pisali su o
Srbima koji su bili nastanjeni iza Dona u Sarmatiji. Otuda ih Rusi smatraju za svoje
praroditelje. Reč Rus javlja se tek od devetog veka, pa Šafarik u knjizi "Srbove v
Rusku" tvrdi da su: "…Rusi ostatak onog srpskog ogranka koji se iselio na Balkan".
Poljski istoričar dr. Vaclav Macjejovski kaže: "Treba znati da su slovenska narečja u
Bugarskoj i Srbiji stvorila staroslovenski crkveni jezik, a iz ovoga je postao ruski
jezik".

Za Bugare se navodi da su uralsko-mongolskog porekla, koji su okupirali predele
sadašnje Bugarske i pokorenom srpskom stanovnistvu nametnuli svoje ime, primili
njihovu kulturu, veru i jezik koji su veoma iskvarili. Smatra se da su vekovna
razdvojenost i uticaji susednih naroda sa delimičnim ukrštanjima, doveli do izvesnih
oprečnosti meñu plemenima nekada istoga naroda, baš kao i uticaji religija, što je sve
rezultiralo u nastanku posebnih današnjih naroda na evropskim prostorima.
Najstarije srpsko poreklo

Napred je navedeno da su haldejski, asirski i misirski rukopisi i kameni spomenici
jedni od najstarijih dokumenata ljudske civilizacije, stari preko sedam hiljada godina i
da se u njima pominje ime Srbin. Po nekim naučnim teorijama nastanak ljudskih
naselja odreñuje se za razne krajeve u razna vremena. Po drugima smatra se da su
prva naselja nastala u srednjoj Aziji, odakle su se narodi dalje vremenom raseljavali.
Po takvoj tvrdnji za Srbe se smatra da su ogranak arijskog, ili indo-evropskog soja,

13-------------


kome pripadaju i romanski, keltski i germanski narodi. Za taj dokaz uzima se isti jezik
svih slovenskih naroda, proizašao iz prasrpskog jezika indo-azijskog porekla.

Veliki je broj naučnika koji Indiju smatra srpskom prapostojbinom. Svi se oni slažu da
su seobe Srba iz Indije započele pre šest do sedam hiljada godina i da su trajale oko
hiljadu godina. Jedan od zagovornika srpskog porekla iz Indije je i dr. Nenad
ðorñević, koji u svojoj obimnoj studiji "Istorija Srba" dokazuje da i mi pripadamo
indo-evropskom stablu. On tvrdi da Srbi od svog postanka nose svoje ime. Postoji
teorija da su se prve seobe Srba odvijale u pravcu kretanja sunca, od istoka ka zapadu.

Za kolevku svih evropskih naroda smatra se Indija, odakle su seobe za zapad započele
pre petnaest hiljada godina. Dokaz tome su mnogobrojne reči u sanskritskom jeziku,
istog značenja kao i na srpskom, a zabeležene su pre više od tri hiljade godina. Kao
prva istorijska zabeleška je reč Serbh što ima značenje rodbine, semena i kolena. I u
današnjim jezicima, indijskom i srpskom ima mnogo reči istovetnog značenja. Evo
nekih:

agan - oganj; bagas - bog; brath - brat; bhala - bela; chata -četa; deti - dete; div - div;
dina - dan; dasa - deset; dama - dom; girja - gora; grad - grad; iskra - iskra; kada -
kada; kuta - kuća; lip - lep; lot - ljut; laghi - laki; ljubhva - ljubav; matr - mater; mala -
mali; more - more; mil - mili; nabas - nebo; nava - novi; paraha - prah; prati - protiv;
panca - pet; pena - pena; rabh - rob; rosa - rosa; sa - so; sila - sila; sas - sest; stan -
stan; sabha - soba; stala - stol; tata - tata; ta - taj; tvar - stvar; trasti - tresti; trang - trag;
tamas - tama; tri - tri; trijdosa - trinaest; tada - tada; vrt - vrt; vicur - veče; vatara -
vatra; vi - vi; vas - vas; viva - živi.

U sanskritskom jeziku imena rodbine su potpuno identična srpskim, kao: tata, nana,
brat, prija, sestra, strina, svekar, svekrva, dever, kum, svastika. Postoji istovetnost i
mnogih drugih reči kao: guvno, hlad, stoka, goveče, jama, apsara, mana, raka, jad,
med, guditi i druge. Ima ih svakako još. Drugi dokaz porekla Srba vezan za Indiju su
običaji, koji su veoma slični kod oba naroda, na primer: otmica devojke, unošenje i
palenje badnjaka, gatanja, motivi na vezovima i nadgrobnim spomenicima, društveno
i državno ureñenje i mnogi drugi.Čak su kod Srba bili sačuvani i običaji spaljivanja
mrtvih. Reči župa i župan u srpskom i kod Indusa imaju značenje udruženja ili
zadruge, a u sanskritskom znače povezivanje. Engleski pisci isticali su istovetnost
indijskih i srpskih društvenih jedinica, opština, koje su u ono vreme bile
najdemokratskiji oblik društva, sačuvanih u Srbiji do danas. Makarov je zapisao
mnoga imena srpskih staništa, koja su ostala do dana današnjeg: Indostan, Avganistan,
Kurdistan, Radžastan i jos mnoga druga.
Nisadeš, divni i nepristupačni vrh, stan bogova po indijskoj religiji, bio je prva srpska
postojbina. Citat iz Ritera, na strani 29, glasi: "Sa vrha Mera (brdo u Indiji) pružaju se

14-------------



njegove grane kao Himavat, Henakutaš, Nisadeš, na kojima je živeo surovi i odeven u
odelo od kože narod Serba ili Srba". Znači da su Srbi prvobitno živeli na prostorima
izmeñu himalajskih i hindokuskih planina, preko šest hiljada godina pre Hrista. Ruski
istoričar Moroskin ističe da su ostali narodi bili zavidni prema Srbima, koji su
nastanjivali oblast Dunaj u Indiji. On takoñe navodi da su u unutrašnjosti Indije bile
države Prazija, Gangazija i Sarbarska (Srpska), a u primorskom delu oblast koja se
zvala Panovska. O postojanju te dve srpske države nañeni su zapisi kod Aleksandra
Velikog. To ukazuje na mogućnost da imena Dunava i Panonije nose takoñe poreklo
iz Indije (ili obratno). I u indijskim geografskim kartama ima imena srpskog značenja:
Srba, Sobrana,Čarnigor, Belospor, Kovilje, Žitomir, Mala Bara, Bela Zora, Grad,
Careva, Pramen, Mlava, Drvar, Borac, Zagore, Sivonje, Ravnagora, Borje, Dub,
Veselgrad, Timok, Sarbatu, Srbistan, Morava, Drava, Kotor, Srbalj i druga. Po
Moroskinu, Srbi su ziveli u Indiji nekoliko hiljada godina pre iseljavanja u srednju
Aziju, a zabelezena su masovna seljenja pre 5.000 godina. Iz svega proizlazi da se o
poreklu Srba u Indiji može govoriti kao o periodu od oko osam hiljada godina ili još
više. Masovna iseljavanja iz Indije prouzrokovana su pojavom kuge, koja ih je
brojčano gotovo prepolovila, kao i najezdom crnih naroda sa juga koji, su ih
nemilosrdno pljačkali.

Po Moroskinu prvi ogranak Srba iselio se iz Indije u pravcu Mesopotamije, oko reka
Eufrata i Tigra, gde su osnovali svoju Novu Sabarsku državu, na tlu današnjeg Iraka.
Tamošnji gradovi nazvani su srpskim imenima, a o istima postoje i dan danas neka
svedočanstva. Dolazak Srba u Mesopotamiju datira oko tri hiljade godina pre Hrista i
tu su se zadržali najmanje oko jedan milenijum. Od tih Srba potomci su se proširili u
Malu Aziju, a nešto kasnije odatle su prešli i u Evropu. Delimično su se nastanjivali i
u Egiptu. Posle smrti faraona Pepija II, ti Srbi zavladali su područjem koje su naselili i
ta njihova vladavina trajala je od 2261. do 2052. godine stare ere. Tu teoriju zastupa i
francuski egiptolog Masper Gaston, koji kaže da su Srbi iz Sarbarske stigli u Afriku u
tri navrata. Gaston svoju tvrdnju zasniva na srpskim natpisima na egipatskim
piramidama i kamenim spomenicima. Srbe su Egipćani nazivali "kraljevi pastira", a
vladali su Donjim Egiptom. Ovo je u potpunoj saglasnosti sa izučavanjima našeg
istoričara Stojana Boškovića, koji u "Istoriji sveta" piše kako su Egipćani podizali
ustanke protiv srpskih vladara u Donjem Egiptu. Fransis-Maria Apendini piše da su
Srbi neko vreme gospodarili Sirijom, odakle su napadali Egipat. Za takozvani
"čudesni" period Egipta označava se porobljavanje od strane nekih stranih naroda i
vladavine izvesnog Arse (ime mu je pisanoćirilicom APCA). Za taj "čudesni" period
Fransisko-Maria Apendini kaže da su to narodi došli iza Kaspijskog jezera, koji su
najratoborniji narod, a vladali su dugo vremena Egiptom i Sirijom i zvali su se Srbi.
Prvi doseljenici u Evropu zadržali su se na Balkanskom poluostrvu, dok su u manjim
grupama otišli do Italije pačak i do Spanije, 3000 godina pre Hrista. Prvo srpsko

15----------



doseljavanje na Balkan dogodilo se oko tri dočetiri hiljade godina pre Hrista. Šafarik
tvrdi da se ni za jedan evropski narod osim Srba, ne može dokazati poreklo iz Indije, a
za Srbe za to postoji istorija.Čak su i u baskijskom rečniku nañene reči srpskog
naziva: gora i gori (ono što gori), kao i mnoge druge. Nañen ječak podatak da u
jeziku Baska ima 30-40% reči srpskog značenja. Miloš Milojević, u delu gde piše o
životu Srba u Francuskoj i Danskoj, gde i danas postoje geografski toponimi srpskog
značenja, navodi da je tokom velikih progona Srba stradalo 30 do 60 miliona Srba u
Evropi. On takoñe navodi srpska boravišta u Holandiji i Belgiji i da se je Amsterdam
nekada zvao Slavengrad. A kada je dr. Olga Luković-Pjanović došla u Francusku,
izvesna dama Hermina joj je ispričala priču svojih roditelja, po kojoj su Srbi vladali u
Alzasu, što Olga tada nije znala. Meñutim, kasnije je to utvrdila kao istinito i nije
mogla oprostiti svojim profesorima istorije koji je tome nisu naučili, a još više Srpskoj
akademiji nauka koja o tim stvarima permanentnoćuti.

Drugi ogranak Srba iz Indije krenuo je prema Kaspijskom moru i planinama Kavkaza,
gde su osnovali domovinu 2.560 godina pre Hrista i nazvali je Serbanija. Tu su se
zadržali nekoliko vekova, sve dok ih odatle nisu potisli novi osvajači.

Treći srpski ogranak usmerio se pored kitajskog carstva (Kine), u pravcu severa i
nastanili su se u Sibiriji, gde su osnovali državu Sirbidija ili Sirbija 3.200 godina pre
Hrista. Od te reči Sirbija postala je današnja reč Sibirija.

Seobe drugog i trećeg ogranka Srba trajale su takoñe oko hiljadu godina, a započele
su gotovo istodobno sa prvim ogrankom, prema tome zaposeli su svoje nove
postojbine oko dva do tri milenijuma pre Hrista. Dok su se selili usput su pretežno
ratovali, osvajajući nove prostore za sopstveni opstanak, ali su takoñe i mnogo
stradali. Najviše Srba izginulo je u dugotrajnim borbama sa Kitajcima, Hunima i
Mongolima.

Dubrovčanin Mavro Orbini pisao je da su ti Srbi, koje je on nazivao Slavjanima,
poreklom od Jefeta, sina Nojeva, naseljavali dve stotine pokrajina od Azije preko
Evrope. Njegova knjiga "Kraljevstvo Slovena" (iz 1601. godine) prevedena je na
srpski tek 1968. godine i to bez prevoda prvog dela od 248 stranica, u kojima autor
piše o ranijim srpskim kraljevstvima od pre Rimskog carstva. Iz zaključaka Mavra
Orbina proizlazi da je dinastija Nemanjića poslednja srednjevekovna srpska dinastija.
Jovan Rajić piše da su stranci srpsko ime izveli iz imena reke Zebris (ili Serbis), koja
teče izmeñu Eufrata i Tigra. I zaista, ta reka se i danas tako zove. I danas u persijskom
jeziku postoje brojne reči istovetnog značenja kao u srpskom. Evo nekih: bog-bog;
zemo-zemlja; zima-zima; žena-žena; berezo-brzo; mislj-misao; zarja-zora; medo-med;
noć-noć; paurvi-prvi; dva-dva; tri-tri;četvere-četiri itd. I u jevrejskom i jermenskom
jeziku takoñe postoji dosta srpskih reči, sto su jevrejski istoričari uzimali za
utvrñivanje svoga porekla preko Jefeta, sina Nojevog.

16-------------



Srbi su ostavili svoja imena gde god su živeli. Evo nekih: jezero Srbonis u Siriji,
Serbetes, mesto u Mauritaniji, Serbanica (ili Srbica) na crnomorskoj obali, Serberion
na ušću reke Don, Sarbakon na Krimu, Sorbhag u Iranu, Serbka u Indiji, Sarbinovo u
Ukraini, Serban-voda u Poljskoj, Serbia u Rumuniji, Serbin u Grčkoj, Sarbiodunum
na Sardiniji, Sarbat reka u Turskoj, u doba kada Turci jos nisu živeli na svojim
sadašnjim teritorijama. Za Srbe istoričari kažu da su živeli učitavoj Evropi i nisu
imali potrebe da se pripremaju za ratovanja. Profesor Miomir Jović utvrdio je da se
seoba Srba iz Indije odigrala 4.500-4.000 godina pre n.e. A Ognjen Radulović, u
Traganjima za korenima Srba, navodi da su iz svoje prapostojbine Indije Srbi krenuli
pre šest hiljada godina, usmerivši se u tri pravca, od kojih je jedna grupa nakon kraćeg
zadržavanja u Mesopotamiji stigla i u doline faraona.

Grčki istoričar Strabon pisao je da su u zapadnoj Aziji po planinskim predelima živeli
Srbi, ili Brñani, koji su se odlikovali rusom kosom i plavim očima. O istima postoje
napisi i ruskog istoričara Mihaila Lomonosova. Dubrovčanin Ivan Gundulić pevao je
o slavnoj Troji:

Pri moru uprav srpskih strana u pržinah pusta žala
Leži Troja ukopana, od grčkoga ognja pala.
A Car Dušan postavljao je svoga namesnika u Maloj Aziji baš u oblasti Troje.

Olga Luković-Pjanović piše, u drugoj knjizi "Srbi narod najstariji", strana 59, kako je
"Chicago Tribune" 19. Februara 1981. godine objavio vest da je otkopana kineska
najstarija mumija koja je bila plava žena, bele rase. Zatim je ista vest objavljena u
Parizu na TV. Te vesti Olgu su potsetile na one koje tvrde da su Šiptari Iliri samo zato
što su se naselili na ilirske teritorije. Prema tome, Olga zaključuje da je "plava
kineskinja" mogla biti samo srpkinja.

Postoje brojni zapisi o srpskoj propasti u vremenima nove ere. Evo nekih: tokom
silnih ratovanja sa turskim i mongolskim plemenima nestala su mnoga srpska naselja
u kojima su živeli vekovima. Prema grčkoj hronici rimski car Justinijan je u sedmom
veku nasilno preselio mnoge Srbe iz predela sadašnje Stare Srbije u Malu Aziju i od
njih stvorio odabranu vojsku od 30.000 konjanika. U borbi sa Arapima 692. godine,
dve trećine te vojske preñe na stranu Arapa, a Justinijan dade nalog da se sve preostale
porodice srpske pokolju. Nešto kasnije, 762. godine, iz Makedonije se preseli oko
250.000 Srba u Malu Aziju, a 802. godine opet doñe do slične seobe, nakon što je
grčki car Komnen pokorio Rašku. I konačno, u petnaestom veku kada su Turci
osvojili Bosnu, sultan Sulejman prebacio je 30.000 srpske muške dece u Tursku od
kojih je napravio Janjičare i isve ih utrošio u narednim obračunima sa Srbima.

17-----------



Latinski biskupi su za vreme sinoda u Saloni proglasilićirilicu "ñavolim pismom" i
zabranili njenu upotrebu. Poljska,Česka i Hrvatska odmah su je napustili i otpočela je
borba protivćirilice. Ova borba produžena je do današnjih dana, a to je ujedno i borba
izmeñu dve crkve, koja traje već vekovima. Sve su to dokazi da su Srbi vekovno
bivali izloženi stradanjima i da su sopstvenom krvlju placali visoku cenu opstanka.
Ogranak Srba koji se doselio na Balkan pre tri dočetiri hiljade godina, o kojima su
pisali grčki i rimski istoričari, su direktni praoci danasnjih Srba. Taj ogranak dospeo je
čak do Španije i severnih obala Afrike. O tim seobama zapise su ostavili Čeh Pulkova

i Enije Silvije, koji navodi seobe Srba u vreme postojanja kule Vavilonske. Francuz
Mosper pisao je o tri provale pastira iz Male Azije u Egipat i tvrdi da se radi o Srbima.
A na egipatskim piramidama hijeroglifima je zapisano da su 1.600 godina pre Hrista u
Libiju i Mauritaniju doprli beli narodi plavih očiju. Egipatski izvori tvrde da su ti
narodi na njihovim prostorima osnovali svoju državu koja je postojala sedam vekova.
Dr. Olga Luković-Pjanović daje divan opis ratnih zarobljenika,čiji su likovi uklesani
na egipatskim piramiadama sa "zrakastim krunama" na glavama, sa zaključkom na
osnovu reči pereset i prst da se radi o Srbima (str. 215-230). Rajić citira ruske
letopisce, koji kažu da su Vendi, Srbi, pomagali Trojance u borbi protiv Grka, pa su se
posle poraza sa svojim vojvodom Antonorom preselili iz Male Azije na Jadransku
obalu. Navodi dalje tvrde da su Srbi naselili Boku, Crnu Goru, Dalmaciju, Albaniju,
Bosnu i Hercegovinu i sve do Venecije jos pre tri hiljade godina. Šafarik, kasnije piše
da su ti Vendi bili jednorodni sa Vendima iz podunavskih krajeva.

Iz prednjega proizlazi da su Srbi naselili Evropu i Balkan istovremeno sa ostalim
indo-evropskim narodima: germanskim, grčkim i latinskim. Šest stotina godina posle
trojanskog rata, Srbi su potpuno naseljavali Balkan i u to doba makedonski car
Aleksandar Veliki svojom poveljom dao im je zemlje od Jadranskog do Baltičkog
mora za njihovu hrabrost i vernost. Navodi se da su i Aleksandar Veliki i njegov otac
Filip takoñe Srbi, pošto u to doba nisu još postojali Sloveni. Hrvat Sver navodi da je
majka Aleksandra Velikog bila ilirske krvi, a zna se da su stranci Srbe nazivali
Ilirima. To se da tumačiti i iz pesme Ivana Gundulća "Osman", gde kaže:
Od Lesandra Srbljanina, od svijeh cara, cara slavnog
Aleksandro to svidoči kralj veliki svega svita.

Aleksandar Veliki prezivao se Karanović, a to prezime izvedeno je iz titule Karan,
koja je dodeljivana kod Srba visokim dostojanstvenicima i plemićima ili nekom
princu iz vladarske kuće, srodniku kralja ili cara, prilikom njegovog postavljanja na
dužnost glavnog zapovednika vojnog ili pokrajine. Prema Deretiću, jedino su Srbi u
vreme Aleksandra Velikog imali vojne formacije kojima je prednje tumačenje
odgovaralo. Dve hiljade godina pre Hristova roñenja jedino je drevna država cara

18---------------



Nina bila svetsko carstvo, kome je pripadala polovina savremene Evrope, deo Azije i
Afrike - Ilirska, Dačka i Karpatska Srbija. U antičkom vremenu, po Deretiću, država
je bila organizovana društvena zajednica zasnovana na običajnom pravu. Za stare
Grke kaže da u prvobitnu Evropu oni nisu ubrajali ni svoju Grcku, Evropa je za njih
bila samo Srbija i ništa više. Državu je tada oličavao vladar, gospodar, a bila je
onolika koliko je vladar uspevao da je stavi pod svoju vlast i njome uspesno upravlja.

Posle raspada Rimske Imperije obnovljena je srpska država 461. godine, krunisanjem
Markelina u Solunu. Markeli, Srbin, bio je vojskovoña Rimske Imperije koji je
doprineo pobedi nad Atilom, na Katalinskim Poljima 451. godine. Srpsku državu
učvrstio je Ostorilo Svevladov 490. godine i zvala se Srpska Carevina ili Srbija. Od
tada pa do kraja 15. veka, punih hiljadu godina, Srbija postoji kao država bez prekida.
Deretić citira Anonimus Reventanisa koji je predstavio postojanje tri Srbije, istog
imena: prva od Jadranskog mora do Dunava, zvana Ilirska Srbija, druga od Dunava do
Karpata, zvana Dačka Srbija i treća od Karpata do Baltičkog mora, zvana Sarmatskom
Srbijom. Bilo je to dva veka pre Hrista. Rimljani su osvojili Ilirsku i jedan deo Dačke
Srbije, jedan vek posle Hrista, a deo izmeñu Tise i Dunava ostao je zauvek neosvojen,
što ide u prilog tvrdnji da nikda nije prekinuta tradicija rimskim osvajanjem. Cela
Sarmatska Srbija ostala je van domašaja rimskog carstva. Dačka Srbija danas se zove
Vlaška, a Baltička Srbija se zove Poljska. Znači, od uspostavljanja Ninovog carstva,
oko 2015. godine stare ere, pa do danas, prekočetiri hiljade godina srpska državna
tradicija nije prekinuta. Otuda je Srbija "večna".

Sebastijan Dolči i nehotice povezuje ilirski jezik sa Srbima. A Laonik Halkokondilo u
knjizi "O Turskoj", kaže da su istim jezikom govorili svi narodi od Jonskog mora do
Venecije, a za Sarmate navodi da su živeli u današnjoj Poljskoj i potom su se spustili
na Dunav, što potvrñuju i Šafarik i Surovjecki, pišući o rasprostranjenosti srpskog
naroda. I hrvatski pisac Dinko Zlatarić u "Elektri", posveti knezu Zrinskom, piše o
"Velikom Aleksandru, kralju srpskom". Orfelina o ruskom caru Petru Velikome, u
gramati od 3. Marta 1711. godine, zapisano je da "car svih Rusa poziva Srbe na
ustanak protiv Turaka, potsećajući ih da se sete svojih slavnih i junačkih predaka, u
prvom redu srpskog cara Velikog Aleksandra Makedonskog, koji je mnoge careve
pobedio i mnoge države osvojio".
O sarmatskim Srbima

O Srbima koji su naselili predele iza Kaspijskog mora i tu osnovali državu Serbanija, Bošković u svojoj "Istoriji sveta" kaže: "Herodot slovenska plemena izmeñu Dona i Dnjepra naziva drugim imenima a Ptolomej ih naziva Antima, Venetima ili Srbima, kao ograncima sarmatskog naroda". Rus Ilovejski smatra da su to sve bili Srbi. A u vezi iranskih Skita istorijski je uvrñeno da su oni u te sarmatske krajeve provalili 300 godina pre Hrista. Kako je Herodot živeo 450. godina pre Hrista otuda je logično što

19------------



je Srbe nazivao Skitima. Prokopije iz Cezarije pisao je prečetrnaest vekova da su
izmeñu Kaspijskog i Azovskog mora živeli Huno-Sibiri. Dokazano je da su Hune
potisli Kinezi i u tim zemljama osvojili srpske kraljevine, te Srbe naterali da se odatle
sele zajedno sa Hunima na zapad Evrope. Prokopije o Hunima piše kao o praocima
Mañara. Joan Tomka Saski piše da je u zemlji izmeñu Kavkaza i Dona bila zemlja
Serbanija, u kojoj su se posle hiljadugodišnjeg kretanja nastanili Srbi, na svom putu iz
Indije. Ti Srbi zvali su se još i Brñanima, a njihov prvi starešina zvao se Gospodin i
često je pod svojom kontrolom imao više stotina hiljada konjanika. Rimsko-grčki

istoričar Strabon pisao je 70. godine pre n.e.: "U zapadnoj Aziji žive Srbi Brñani.
Oblak, car Srba, poslao je kralju Farnaku dvadeset hiljada konjanika, a Gospodin,
vladar Brñana, poslao mu je dvesta hiljada". Strabon kaže da su se ti isti Srbi nalazili
na tom prostoru preko 400 godina, sve dok ih Huni nisu proterali u Evropu. Grčki
istoričar Teofan piše: "Prve godine vladanja cara Justinijana (520. godine n.e) sto
hiljada Huna-Sabira preselilo se pod voñstvom udovice njihovog voñe Rimljanima i
nastanilo na Balkanskom poluostrvu". O ovoj seobi pisao je i Šafarik, navodeći da su
Srbi iza sebe ostavili reku Serpu, koja utiče u Volgu u moskovskoj guberniji sreza
Serbuhov. Reka Serpa i danas teče kroz zemlju Kozaka, a na zapadnoj strani
Kaspijskog mora postoji i danas predeo zvan Serbanija, sa gradićem Berñanska. Tamo
je 1890-tih godina živeo Markoðurašković, kome je car Aleksandar Treći poklonio
imanje za stečene zasluge, a njegov brat Filip služio je kao telohranitelj Kralja Nikole.

Treća grana Srba, koja se na svom putu od Indije selila uz granice Kine, zaustavila se
u današnjem Sibiru. Sačuvani su podaci o njihovim vladaocima Banu Janči, Ranku,
Cicanu, koje su zapisali Kinezi u svojoj hronici. U Kineskoj hronici pisalo je o caru
Tanči, koji je imao pet sinova, koji nakon očeve smrti izdele zemlju i time je potpuno
oslabe. Kinezi su o caru Tanči pisali legende. Dokaz da su Srbi živeli sa Kinezima
vidi se iz nekih reči u kineskom jeziku koje su istovetne sa srpskim. Takve su: madri -
mudri; knig - knjiga; slon - slon; raj - raj itd. Ova grupa Srba, koja ostavi ime Sirbiriji
(Sibiriji) preko Urala usmerila se dalje ka Evropi. Ali i pre njihovog dolaska Srbi su se
već bili nastanili u predelima oko Baltičkog mora.

Kako navodi Sima Lukin-Lazić, veći narodi Evrope svoja porekla su vezivali za
legende. Tako su Grke stvorili njihovi Bogovi na Olimpu, dok su Rimljani nastali od
Romula, koga je othranila vučica. Srbi su, meñutim, morali prepešačiti Aziju i Evropu
i vekovno se boriti za opstanak. Na putu od Kine, preko Sibira, do Evrope, začega im
je trebalo desetine vekova, pali su pod ropstvo Huna. U svakom od tih ratova gotovo
su bivali prepolovljeni. Srbima iz Sibirije pridružili su se Srbi iz Serbanije, pa su se
seleći se na zapad jedni naselili oko reka Volge, Dona, Dnjepra i Dnjestra, dok su
drugi zaposeli današnje oblasti Poljske i Galicije. Ta grupa Srba osnovala je tamošnju
državu Belu Srbiju ili Bojku. Procene su da su se ta naseljavanja zbila 1.600 do 1.300
godina pre Hristovog roñenja. Bela Srbija zauzimala je prostore izmeñu Karpata i

20-------------



Visle. Oni koji su živeli po hrbatima, izmeñu Karpata i današnjeČeške, nazvaše se
Hrvati (od reči hrbati) i kasnije osnovaše svoju državu Belu Hrvatsku, ali i dalje
zadržaše običaje i jezik srpski. Rajić je pisao: " Srbi se naseliše iznad Crnoga mora u
Sarmaciji evropskoj i nastavahu u Velikoj Srbiji". I danas se severni sarmatski Srbi
zovu Beli (Belorusi). Po grčkom istoričaru Halkokondilu, Tribali (Ilirski Srbi) su došli
u ove krajeve iza Dunava, današnjih predela Rusije, kraja koji se zove Sarmacija i to
su ostaci srpskog ogranka koje se iselilo u Ilirik. I danas u Galiciji živi malorusko
pleme koje sebe naziva Bojki, isto kako su Srbi sebe zvali dok su živeli u Beloj Srbiji.
Valtazar Bogišić za maloruse tvrdi da su najsličniji Srbima. On kaže da u taj narod
spadaju slavni donski i zaporoški Kozaci. A za dokaz navodi pesmu "Devojka
Ružici", koja je toliko istovetna na srpskom i ukrajinskom da je oba naroda potpuno
mogu razumeti na oba jezika.
Treći ogranak Srba, seleći se na zapad i sever Evrope otisao je najdalje, duž Baltičkog
mora i reke Labe, gde su pre 3.300 godina osnovali Baltičku Srbiju, koja je dopirala
čak do Danske. Ona plemena koja su tada zaposela današnju Češku i Nemačku

osnovala su Veliku Srbiju. Stvorena je pre oko 2.700 godina. Ti Srbi prvi su se
sukobili sa Germanima i dali im ime Nemci. Ti